رُوِيَ عَنْ عَليٍّ عليه السلام قال:
اِفْعَلُوا الْخَيْرَ وَ لَا تُحَقِّرُوا مِنْهُ شَيْئاً فَإِنَّ صَغِيرَهُ كَبِيرٌ وَ قَلِيلَهُ كَثِيرٌ.[1]
ترجمه حدیث: اميرالمؤمنين علی (علیه السلام) فرمودند: کار نیک انجام دهيد و چيزى از آن را كوچك مشمريد، که كوچك آن هم بزرگ است و اندك آن هم بسيار است.
شرح حدیث: كارهايي را كه ما در دنيا انجام می­دهیم، با نگاه این نشئه دنيوي و با معیارها و موازین مادّی مي‏سنجيم. با ديد ماديّت به آنها نگاه مي­كنيم و روي عمل یک برچسب ارزشي مي­گذاريم؛ به این معنا که هر چه حجمش بزرگتر و بيشتر باشد، ‌ارزشش را بیشتر می­دانیم. در حالی که نسبت به مسائل معنوی این نحوه ارزش‏گذاری اشتباه است. ارزش‏گذاری بر امور معنوی، براي خودش ميزان ديگری دارد. چون براي يك نشئه و عالم ديگري است. لذا بايد با آن ديده نگاه كرد، كه در اصطلاح مي­گويند ديده برزخي.
اميرالمؤمنين علی (عليه السلام) در این روایت به اين نكته تذكّر مي­دهد كه شما عمل خير انجام دهيد. عمل خير اعمّ از عبادات و طاعات است. هر كاري كه در راستاي الهي است و انجام آن مخلصانه براي خدا است، نه براي شهرت‏طلبي و رياكاري و خودنمایي، خير واقعي است. كاري را که انسان فقط براي خودِ خدا انجام مي‏دهد، شاید با دید دنيایی و مادّی كه نگاه مي­كنیم کوچک به نظر بیاید، يا كم باشد. امّا حضرت مي فرمايند: «اِفْعَلُوا الْخَيْرَ وَ لَا تُحَقِّرُوا مِنْهُ شَيْئاً». كار خيرِ الهي انجام دهید و هيچ‏گاه آن را كوچك هم به حساب نياورید. تو نمي­داني و نمي­فهمي و نمي­بيني که این كوچك است یا بزرگ. چرا که نباید با معيار ارزشيِ دنیایی که در دست داری بسنجی. بلكه با يك معيار ديگر بايد سنجش و ارزش‏گذاری شود. چه بسا که این عمل خیری که تو آن را کوچک شمردی، در آن نشئه ديگر بزرگ باشد و این عملِ به ظاهر قلیلِ تو، در آن نشئه زیاد باشد.
همچنان‏كه در طرف شرّ هم همین‏طور است. مواظب باشید و حواستان را جمع کنید. تو خيال مي­كني يك دروغ گفتي،‌ یک تهمت زدی، یک غیبت کردی و اينها باد هوا بود؟! فکر می‏کنی اینها ‌امواج صوتي بود و اثری نداشت؟!‌ خیال می­کنی اگر معصیت کبیره انجام دهی، یا یك لقمه حرام بخوری اثری ندارد؟! معلوم است که تا چهل روز نه دعايت مستجاب می­شود و نه ‌اعمال عبادتي‏ات قبول می‏شود. ‌مي­داني در آن نشئه شكل برزخي این اعمالت چگونه است؟ بوي گندش بيچاره‏ات خواهد كرد. هنوز به قيامت نرسيده،‌ در برزخ، خودت مي‏خواهي از اعمال خودت فرار كني، امّا ‌راه فرار نداري. در روز قيامت هم براساس بیان قرآن ‌خودت مي‏خواهي از كارهاي خودت فرار كني، امّا نمي­توانی.
بنابر این، ما شکل اعمالي كه در راستاي طاعت یا ‌معصيت است را درك نمي­كنيم. لذا نمي‏توانيم از نظر ارزشي و ضد ارزشي روي آن برچسب بگذاريم.[2]

[1]. وسائل الشیعة، جلد 1، صفحه 118 – بحارالانوار، جلد68، صفحه190
[2]. چهارشنبه 8 دي 1389 – 23 محرم1432. مسجد جامع بازار تهران.