روي عن الصادق (عليه السلام) قال:
وَ اللَّهِ مَا أَحَبَّ اللَّهَ مَنْ أَحَبَّ الدُّنْيَا وَ وَالَى غَيْرَنَا وَ مَنْ عَرَفَ حَقَّنَا وَ أَحَبَّنَا فَقَدْ أَحَبَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَي.[1]

ترجمه حدیث: امام صادق (صلوات­الله­علیه) فرمودند: به خداوند سوگند ‌كسي كه دنيا و غير ما اهل بيت را دوست بدارد (غير ما را به امامت برگزيند)، خداوند را دوست ندارد و هر كس حقّ ما را بشناسد و ما را دوست بدارد، ‌پس به راستي كه خداوند تبارك و تعالي را دوست داشته است.
شرح حدیث: «وَ اللَّهِ مَا أَحَبَّ اللَّهَ مَنْ أَحَبَّ الدُّنْيَا وَ وَالَى غَيْرَنَا»؛ حضرت امام صادق (صلوات الله عليه) در این روایت می­فرمایند: به خدا سوگند، خدا را دوست نمي­دارد كسي كه دنيا را دوست بدارد و غير ما اهل بيت را دوست بدارد و سرپرستي غير ما را پذيرفته باشد. یعنی آن کسی که رشته ولایتی با غیر ما برقرار می­کند، خداوند را دوست ندارد. این رشته ولایتی همان امامت اهل بیت(علیهم‏السلام) است. چون در فراز بعدی تعبیر «حق» به کار رفته است.
«وَ مَنْ عَرَفَ حَقَّنَا وَ أَحَبَّنَا فَقَدْ أَحَبَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَي»؛ اگر كسي حقّ ما را شناسايي كرده باشد و ما را به امامت پذيرفته باشد و ما را دوست بدارد، پس او مسلّماً خدا را دوست دارد.‌ دقت کنید که در عبارت «فَقَدْ أَحَبَّ اللَّهَ» تأكيد هم هست؛ یعنی این چنین شخصی قطعاً خداوند را دوست می­دارد. در این روایت نکته­های فراوانی نهفته است که من روايت را فقط ترجمه تحت‏اللفظي كردم. اما به دو نكته پیرامون این روایت اشاره می­کنم.
نکته اول: امام صادق(علیه السلام) مي­خواهند بفرمايند که این را بدانید که هيچ‏گاه اين دو دل‏بستگي با هم جمع نمي­شود. يعني دل‏بستگي به دنيا با دل‏بستگي به خدا با هم جمع نمي‏‎شود. حضرت در ابتدا سوگند هم یاد می‏کند؛ ایشان می­فرماید: «وَ اللَّهِ مَا أَحَبَّ اللَّهَ مَنْ أَحَبَّ الدُّنْيَا»؛ به خدا قسم، خدا را دوست ندارد کسی که دنیا را دوست می‏دارد. يعني اين دو محبّت، با هم جمع نمي­شود. دلِ انسان مانند ظرفي است كه يا محبّت خدا در آن جاي مي‏گيرد، يا محبّت غير خدا. در روايت ديگري از رسول اكرم (صلّی‏الله‏عليه‏وآله‏وسلّم) داريم كه حضرت فرمود: «حُبُّ الدُّنْيَا رَأْسُ كُلِّ خَطِيئَةٍ».[2] دوست داشتن دنيا سرآمد همه خطاهاي انسان است.
نکته دوم: جمله «وَ مَنْ عَرَفَ حَقَّنَا وَ أَحَبَّنَا فَقَدْ أَحَبَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَي»، این را می­رساند که حبّ به اوليای خدا، ‌حبّ به خدا مي­آورد. یعنی هركه اوليای خدا را دوست بدارد، اين موجب مي­شود كه حبّ به خدا پيدا كند. امام صادق (عليه السلام) يك راه‏كار ياد داده است. می‏فرماید اوّل برو حقّ ما را شناسايي كن. وقتی شناسايي كردي، خودبه‏خود ما را دوست مي‏داري. مكرّر از من ‌سؤال كرده­اند كه ‌چه كنيم تا نسبت به اهل بيت(علیهم‏السلام) محبّت پيدا كنيم؟ جواب این است که اگر واقعاً‌ برويد و حقّ آنها را شناسایی کنید، فضایل اهل بيت(علیهم‏السلام) را بشناسید، ‌خواه‏ناخواه به آنها محبّت پيدا مي­كنيد. بنابر این، دل‏بستگي به اوليای خدا، ‌موجب دل‏بستگي به خدا مي­شود.
بنابر این، طبق این روایت معلوم می­شود که دل يا ظرف محبّت خدا است يا غير خدا. برای اینکه دل را ظرف محبت خدا كني، امام صادق(علیه‏السلام) ‌راه‏كار نشان داده است؛ و آن اين است كه بروي حبّ به اوليای خدا پيدا كني، که این حبّ به اولیای خدا جنبه سرنوشت‏ساز دارد. حب به اوليای خدا از چه راهي به دست می‏آید؟ از طریق شناسايي حق آنها می‏توانی نسبت به آنها محبّت پیدا کنی.[3]

[1]. الكافي، جلد8 ، صفحه129
[2]. بحار الانوار، جلد51، صفحه 258
[3]. چهارشنبه 4 اسفند 1389– 19 ربيع الاول 1432. مسجد جامع بازار تهران