رُوِيَ عَنْ عَلِيٍّ اَميرِالمُوْمِنينَ عَلَيْهِ السَّلامُ قالَ:
اِيّاكَ وَ الْمَعْصِيَةَ فَاِنَّ الشَّقِيَّ مَنْ باعَ جَنَّةَ الْمَاْوي بِمَعْصِيَةٍ دَنِيَّةٍ مِنْ مَعاصِي الدُّنْيا[1]

ترجمه حدیث: ازگناه بپرهيز، پس به راستي بدبخت و شقي كسي است كه بهشت جاودانه را به گناه پستي از گناهان دنيا بفروشد.
مِنَ الشِّقاءِ اَنْ يَصُونَ الْمَرْءُ دُنْياهُ بِدينِهِ[2]
از بدبختي و شقاوت اين است كه شخصي دنياي خود را به وسيله دين خود حفظ كند.
شرح حدیث:انسان هايي كه بدبختي و خوش بختي را از ديد مادي و دنيايي نگاه مي كنند، آن را به داشتن مال، مقام، زيبايي، سلامتي، شهرت، علم، همسر، فرزند و... مي دانند. در صورتي كه هيچ كدام از آن­ها به طور مستقل و به تنهايي باعث خوش بختي و بدبختي كسي نمي شود. بلكه همه اين­ها از نعمت هاي الهي هستند و با استفاده درست و صحيح آن، انسان خوش بخت در دنيا و آخرت مي شود. اگر با استفاده نادرست از اين نعمت ها آن­ها را در مسير غيرالهي و نامشروع مصرف نمود، بدبخت دنيا و آخرت شده و دين خود را به بهاي اندك و زودگذر دنيا فروخته است.
مقايسه دنيا و آخرت را كسي مي كند كه به حقيقت دنيا، برزخ، قيامت، بهشت و جهنم آگاهي دارد و برطبق فرمايش خودش به راه هاي آسماني آشناتر از راه هاي زميني مي باشد. حضرت علی عليه السلام ملاك سعادت و خوش­بختي را فقط در رسيدن به آخرت نيكو در بهشت و رضوان الهي مي داند؛ زيرا همه چيز دنيا در نظر ايشان پست و كوچك است.
هر معصيت و گناهي فروش آخرت است به دنيا. و بدبخت از ديد معصوم كسي است كه دنياي گذرا را مي گيرد و بهشت جاودانه را رها مي كند. با اين مقايسه انسان گناه كار در زمان انجام گناه فاقد عقل است انسان معقول و معتقد چنين معامله اي نمي كند. بلكه اين از شقاوت و بدبختي دنياداران مي باشد. در نظرانسان هاي الهي هر نعمتي در دنيا غير از نعمت بهشت كوچك، پست و حقير است و هر بلايي به غير از بلاي هولناك جهنّم براي آن ها عافيت است. انساني خوش بخت است كه دين خود را حفظ كند نه مال، مقام، خانه و... زيرا دين كه سلامت بود، انسان خوش بخت است و اگر به دين خود لطمه زدي بدان كه بدبخت خواهي بود

[1]غرر و درر آمدي، صفحه 185، روايت 3524

2غرر و درر آمدي، صفحه130، روايت 2230