رُوِيَ عَن عَلِيِّ اَميرِالمُومِنين عَلَيهِ السَّلامُ قالَ:
اَفضَلُ المُؤمِنينَ ايماناً مَن کانَ للهِ اَخذُهُ وَ عَطاهُ وَ سَخَطُهُ وَ رِضَاهُ[1]

ترجمه حدیث: حضرت امیر المؤمنین علی علیه السلام فرمودند: بهترين مؤمنان کسي است که استفاده از نعمت­هاي الهي، بخشش، غضب و خشنودي او براي خداوند باشد.

شرح حدیث: برترين و با فضیلت­ترين شخص از بعد ايماني در ميان مؤمنين کسي است که داراي چهار صفت باشد. ايمان داراي مراتب و درجاتي مي­باشد و در روايات آمده است که مانند نردبان ده پلّه دارد.
انسان در امور مادي، هم چيزهايي را اخذ مي­کند و هم مي­گيرد و هم عطا و بخشش مي­کند. البته اين داد و دهش­ها تنها امور مادي و پول نمي­باشد؛ بلکه خيلي گسترده است؛ امور معنوي، اعضا، جوارح، نيرو و ... تمامي براي خداوند باشد. از آن طرف هم خشم، عصبانيت و خشنودي او هم براي خداوند باشد، يعني هيچ هواي نفسي در اينها دخالت نداشته باشد.
چنين انساني در دنيا محور کارهايش خدا مي­شود و هيچ وقت براي امور دنيايي مال، مقام و... عصباني نمي­شود. اين دعواها، کشمکش­ها، درگيري­ها، اضطراب­ها، نگراني­ها و جدال­ها نشانۀ اين است که داراي نقص ايمان است. يک نکته مهم در باب نعمت­ها داريم که اگر خداوند نعمتي عطا نمود، انسان خوشحال شود براي اينکه خدا آن را به من عطا کرد و شکر نعمت کند؛ البته نه براي اينکه پول داده است؛ زيرا مالي که کنارش ياد و ذکر خداوند که مُنعِم حقيقي است نباشد، آن مال، وبال است و نه تنها نعمت نيست بلکه نقمت است.

[1]غررالحکم و درر الکلم، صفحه 90، حدیث شماره 1548