شب قدر شب گناه نيست‏

صاحب كتاب ابوب الجنان كه كتاب بسيار پربار و نايابى است مى‏نويسد:
جوان بى‏تقوايى كه به خير و سعادت خود در زندگى اهميتى نمى‏داد و ملاحظه چيزى را نمى‏كرد، بر اثر چشم‏چرانى به دخترى دل بسته بود، ولى آن دختر تن به خواسته نامشروع او نمى‏داد.
شبى از شب‏هاى قدر كه وقت بيدارى و مناجات و قرآن و گريه و درد دل با خداست و مردم همگى در مساجد و مجالس احياء جمع شده بودند، اين جوان كه ديده بود والدين آن خانم زودتر از منزل خارج شده‏اند راه را بر اين دختر كه قصد داشته به تنهايى مسير بين خانه و مسجد را طى كند بست. دختر كه ديد كارى از دستش ساخته نيست در پاسخ به خواسته آن جوان گفت: امشب شب احياء و شب گرفتن برات است. آيا انصاف است مردان و زنان ديگر در اين لحظه براى مناجات و دعا به در خانه خدا رفته باشند و من و تو مرتكب عمل نامشروع زنا شويم؟ پسر لحظه‏اى تامل كرد و جواب داد: نه، انصاف نيست!
دختر گفت: حال كه فهميدى اين كار آن هم در نيمه‏شبى چنين عزيز و در محضر خدا بى‏انصافى است، بيا و اين شب را به احيا سپرى كن. من‏ نيز چنين خواهم كرد. سپس، از هم جدا شدند.
وقتى سحر شد، پدر دست دخترش را گرفت و به نشانى منزلى كه از جوان يافته بود رفت و در زد. وقتى جوان در را به روى آن‏ها گشود، پدر گفت: من تو را نمى‏شناسم، ولى شب پيش، پس از احياء، رسول خدا، صلى اللّه عليه و آله، را در رؤيا ديدم و آن حضرت نشانى تو را به من دادند و فرمودند: دخترت را ببر و به عقد آن جوان در آور.
اين نمونه‏اى از بيدارى دل است كه در آن نفس حق دخترى پاكدامن كه ارتباطى با پروردگار عالم داشته قلب مرده‏اى را زنده مى‏كند و او را به تأمل وا مى‏دارد كه شب قدر كه شايسته احياء و مناجات و «خير من ألف شهر» است شب زنا نيست.