شهادت امام حسین علیه السلام

شیخ صدوق از فاطمه(س)، دختر علی (ع)، نقل کرده است که گفت: «سپس یزید (لعنة الله) فرمان داد زنان حسین (ع) را به همراه علی بن الحسین (ع) در جایی زندانی کردند که نه آنها را از گرما حفظ می‏ کرد و نه از سرما، به طوری که پوست صورتشان کنده شد». (1) .
قاضی نعمان پس از نقل گریه‏ ی یزید گوید: «گویند این واقعه پس از آن بود که آنها را در منزل جای داد که نه از سرما حفظشان می‏ کرد و نه از گرما. یک ماه و نیم در آنجا ماندند و به طوری که از گرمای آفتاب پوست صورتشان کنده شد. سپس آزادشان کرد.»(2) .
ابن‏ نما گوید: «زنان در جایی جای داده شدند که نه از گرما حفظشان می‏ کرد و نه از سرما به طوری که با وجود پنهان کردن صورت‏ ها و سایه انداختن پرده‏ ها، چهره ‏هاشان پوست انداخت و خونابه جاری گردید. در آن حال شکیب از کف رفته و بی‏تابی بر آنها چیره گشته بود و اندوه با آن زنان بینوا همنشین شده بود.» (3) .
سید بن طاووس گوید:«سپس یزید فرمان داد آنان را در منزلی جای دادند که نه آنها را از گرما حفظ می ‏کرد و نه از سرما. آنان آن قدر در آنجا ماندند که پوست صورتشان کنده شد». (4) .
شیخ مفید گوید: «سپس یزید فرمان داد تا زنان را در خانه ‏ای جداگانه جای دادند. برادرشان علی بن الحسین بن (ع) نیز همراهشان بود. خانه ‏ای متصل به کاخ یزید به آنها اختصاص دادند؛ و چند روزی در آن اقامت کردند». (5) .
از برخی روایات - علاوه بر آنچه گفته شد - چنین برمی‏ آید که آن خانه خراب بود، به طوری که بیم آن می رفت بر سرشان خراب شود.
صاحب بصائر الدرجات به نقل از محمد بن علی حلبی می‏ نویسد: «شنیدم که امام صادق (ع) می‏ فرمود: چون علی بن الحسین (ع) و همراهانش را نزد یزید بن معاویه - لعنت خدا بر آنها باد - آوردند، وی را در خانه ‏ای جای دادند. (6) یکی از آنها گفت: ما را به این خانه آورده‏ اند که بر سر ما ویران شود. (نگهبانان) گفتند: اینان را ببینید که می‏ ترسند بر سرشان ویران شود. در حالی که فردا آنها را بیرون می‏ برند و می‏ کشند. علی بن الحسین (ع) گفت: در میان ما کسی جز من «رطانه» نمی‏ دانست و رطانه در نزد اهل مدینه به معنای رومی است».(7).
طبرانی امامی از یحیی بن عمران حلبی نقل می‏ کند که گفت: علی بن الحسین (ع) را با زنان همراهش نزد یزید بن معاویه آوردند. پس آنها را درون خانه ‏ای قرار دادند و گروهی عجم را که زبان عربی نمی ‏دانستند بر آنها گماردند. یکی از (اهل بیت) به دیگری گفت: ما را در این خانه قرار داده ‏اند تا بر سر ما خراب شود و کشته شویم. آن‏گاه علی بن الحسین به زبان رومی به نگهبانان گفت: آیا می‏ دانید آنان چه می‏ گویند؟ اینها چنین و چنان می‏ گویند. نگهبانان گفتند: گفته‏ اند که شما را فردا بیرون می ‏برند و می‏ کشند. سپس علی بن الحسین (ع) گفت: هرگز، خداوند چنین چیزی را نمی‏ خواهد. آنگاه رو به آنها کرد و مطلب را به زبان خودشان به آنها فهماند».(8).

پی نوشت:
1- امالی صدوق، ص 231، مجلس 31، ص 243؛ به نقل از آن، بحارالانوار، ج 45، ص 140؛ نیز ر. ک. روضة الواعظین، ج 1، ص 192.
2- شرح الاخبار، ج 3، ص 269.
3- مثیرالاحزان، ص 102.
4- الملهوف، ص 219؛ نیز ر. ک. تسلیة المجالس، ج 2، ص 396.
5- الارشاد، ج 2، ص 122؛ اعلام الوری، ص 249.
6- در روایت دلائل الامامة آمده است: «آنان را درون خانه‏ای قرار دادند»؛ و این درست‏ تر است.
7- بصائر الدرجات، ص 338، باب 12، ح 1؛ به نقل از آن بحارالانوار،، ج 45، ص 177؛ نیز ر. ک. المناقب، ج 4، ص 145.
8- دلائل الامامة، ص 204، ح 125.