وفات حضرت زینب علیها السّلام

حسن ظن به خداوند صفت ارزشمندی است،مخصوصا در امتحان ها. برادران و خواهران، یک نگاهی به تاریخ ارزشمند کربلا بیندازید، وقتی زینب کبری وارد مجلس دشمن شد این جمله معروف را فرمود:« ما رأیت الا جمیلا».(1) این جمله یعنی چه؟ یک آقایی برای من از کشتار مکه تعریف می کرد، می گفت: آن سالی که در مکه کشتار شد چهارصد نفر از ایرانی ها در درگیری ها به شهادت رسیدند. من برادرم را گم کردم، گفتند: بروید داخل بیمارستان ها را بگردید، پیدا می شود. دو سه تا بیمارستان رفتم جنازه ها را نگاه کردم اما برادرم را ندیدم. [ بعد معلوم شد زنده است.] بعضی از جنازه ها به برادرم شباهت داشت، فکر می کردم برادرم هست، به همین خاطر سه چهار مرتبه حالم بد شد. در آخر هم با یک وضعیت نگران کننده ای خارج شدم. آن روز فهمیدم که زینب در کربلا چه کشیده است؟! می گفت: من داداشم را پیدا نکردم اما همین که فکر می کردم داداشم است حالم بد می شد.

زینب کنار بدن اباعبدالله چه کشید؟! زینب کنار بدن علی اکبر چه کشید؟! کنار بدن قاسم، کنار بدن دو تا از بچه های خودش، کنار اصحاب و یارانش؟! این همه مصیبت دید، اما با همه ی این ها وقتی وارد مجلس دشمن می شود فریاد می زند: ما رأیت الا جمیلا.

آن که ابرو نکرد از فرط غم، خم زینب است آن که از صبرش شده خم قامت غم، زینب است

با خرد گفتم به عالم بهترین زن کیست؟ گفت: بعد زهرا عصمت کبری، مسلم زینب است

توجه داشته باشید وقتی کسی بچه اش مریض می شود عبادتش به هم می ریزد، زندگی اش فلج می شود. اما سیدالساجدین، امام سجاد می فرماید: شب یازدهم عمه ام زینب نشسته نماز خواند. شب یازدهم هم نماز شبش ترک نشد. حتی آن شبی که جنازه ها روی زمین است، بچه های شهدا پدر می خواهند، همسرهای شهدا، دختران شهدا در آن وضعیت هستند. امام سجاد می فرماید: عمه ام نماز شبش ترک نشد. حتی آن شبی که جنازه ها روی زمین است، بچه های شهدا پدر می خواهند، همسرهای شهدا، دختران شهدا در آن وضعیت هستند. امام سجاد می فرماید: عمه ام نماز شبش ترک نشد. خیلی با کرامت، با عظمت و با ابهت است.

من گاهی به کسانی که در اشعارشان زینب را بیچاره خطاب می کنند، می گویم: این حرف را نزنید، زینب چاره ساز بود، بیچاره نبود. مصیبت دیده بود ولی مصیبت زده نشد. او شجاع، با کرامت، با ابهت و با عظمت بود. آن هم یک زن است؛ انسان است؛ داغ دیده است؛ دلش می سوزد. اما به خاطر خدا صبر می کند. صبح عاشورا را با صلابت کنار اباعبدالله آمد. از آن سخت تر صبح یازدهم، آن لحظه ای که دستور آمد: زن و بچه را سوار کنید، برای سفر آماده شوید.

یک یک بچه ها سوار کرد؛ حتی سیدالساجدین را سوار کرد. هیچ خم به ابرو نیاورد همه را سوار کرد. سیدها، اما زمانی که عمه تان خواست سوار شود، نتوانست! زینبی که وقتی در کربلا پیاده شد عباس آمد، قاسم آمد، اکبر آمد، همه محرم ها دورش را گرفتند. عقیله بنی هاشم وقتی خواست خیمه بزند، همه محرم ها دویدن خیمه اش را وصل کردند. همه ، عمه ، عمه می کردند. خواهر، خواهر می کردند. همه را سوار کرد می خواهد خودش سوار شود. آمد گودی قتلگاه: حسینم ، برادرم، پاشو خواهرت را سوار کن! پاشو ببین زینب تنها مانده است! داداش، من نمی خواهم بروم اما مرا بین دو چیز مخیر کرده اند! داداش، بدنت داخل قتلگاه، سرت بالای نیزه. داداش، به عشق بدنت بمانم یا به عشق سرت بروم؟! داداش، اگر به خودم باشد نمی روم.

بسوی شام و کوفه چه ظالمانه می برند

نمی روم ولی مرا به تازیانه می برند

سر تو را به نیزه ای نشانده دشمن علی

نمی روم ولی مرا به این بهانه می برند

یک بار دیگر آمد گودی قتلگاه. شاید همین جا بود که لب ها را به رگ های بریده گذاشت، به گلوی پرخون حسین!(1)

پی نوشت:

1- بحارالانوار، ج45، ص115؛ اللهوف،ص160، مثیرالاحزان، ص90.

2- منتهی الآمال، ص555و556؛ قصه کربلا، ص413.

منبع روضه های استاد رفیعی، ص129.