اون وقت این انسانه.
این انسانه که خداوند متعال در قرآن کریم از او اعلام رضایت کرده.
«رضی الله عنه و رضوا عنه» این همان انسانیه که وقت مرگش بهش میگن «ارجعی إلی ربک راضیةً مرضیة فادخلی فی عبادی وادخلی جنتی»
این همون انسانیه که وقتی امین وحی به پیغمبر نازل می شد، عرض می کرد خدا فرموده سلام خاص منو به چهار نفر ابلاغ کن. علی بن ابی طالب، سلمان، ابوذر، مقداد.( كنزالعمّال، ج 11، ص 344 ؛ امالى شیخ مفید ، ص 303، الخصال، ج1، ص 253).
اینا انقدر ارزش دارن که خدا به اونها سلام می کنه. قیامت هم خدا به اینا سلام می کنه.
تو سوره ی یاسینه. «سلامٌ قولاً من ربّ الرحیم»
اینا همونایین که وقتی زین العابدین بدن قطعه قطعشونو تو قبر میذاره؛ چون سر نداشتن که طرف راست صورتشونو رو خاک بگذاره رو به قبله مجبور میشه گلوی بریده ی خون آلود رو روی خاک بگذاره
و به جای این که از قبر بیاد بیرون لحد بگذاره بنی اسد می بینن خم شده صورتشو روی رگهای بریده گذاشته «ابتا أما الدنیا فبعدک مظلمة»
اینا در ارزشی هستن که زین العابدین می گه بعد رفتن تو تمام دنیا تاریک شد. «و أما الآخرة فبنور وجهک مشرقة» با ورود تو به عالم بعد، همه ی عالم بعد نورانی شد.
و بعد از قبر میاد بیرون لحد می چینه، خاک میریزه.
یه مقدار خاک روی قبرُ با آب گل می کنه. سطح گل رو با کف دست صاف می کنه و با انگشتش می نویسه: «هذا قبر حسین بن علی بن ابی طالب الذی قتلوه عطشانا» مردم عالم این قبر حسین بن علیه که او رو بین دو نهر آب با لب تشنه سر از بدن جدا کردن. (معالى السبطین: 2/40؛ پیشواى شهیدان، سیدرضا صدر: 230)
