شهادت امام علی علیه السلام

سحر شب نوزدهم ماه مبارک رمضان، اميرالمومنين عليه السلام به سوي مسجد رفت و طبق معمول دو رکعت نماز خواند و سپس بالاي بام رفت و آخرين اذانش را گفت. مشغول نماز شده بود. سر از سجده ي اول که برداشت، ابن ملجم آن چنان شمشير بر فرق مقدس آن حضرت زد که فرق سر تا نزديک پيشاني شکافته شد. پيکر امام علي عليه السلام را با آن حال که آغشته به خون بود در ميان گليمي نهاده، اطراف آن را گرفتند وبه خانه بردند.مردم دسته دسته به در خانه ي ان حضرت آمدند و سر به ديوار خانه مي گذاشتند و مي گريستند. ...

اين جا محاسن اميرالمومنين عليه السلام فقط به خون سرشان رنگين شد؛ ولي محاسن مبارک ابي عبدالله به چند خون خضاب شد که يکي از آن خون ها خون سر و پيشاني آن حضرت بود. سنگ کين به پيشاني آن حضرت زدند و وجه الله را غرق خون کردند. خضاب ديگرش خوني بود که از حلق علي اصغر عليه السلام به صورت امام حسين عليه السلام پاشيده شد. در آن لحظه اي که حرمله با تير سه شعبه گلوي نازک علي اصغر عليه لسلام را نشانه گرفت و حلق علي عليه السلام را گوش تا گوش دريد.

تیر با حلقوم اصغر, کار یک شمشیر کرد     چاره ی لب تشنگی کودک بی شیر کرد
 حرمله با هلهله می گفت: کارش شد تمام     خنده آن بی حیا ارباب ما را پیر کرد
 

خضاب دیگرش آن هنگامی بود که صدای ناله علی اکبرش را شنید. سریع خود را به بدن علی اکبر علیه السلام رساند.
 
لاله اش را دید پرپر روی خاک    قطعه قطعه ریز ریز و چاک چاک
 داد از کف طاقت و از پا فتاد    صورتش بر صورت اکبر نهاد
 وضع خدّه علی خدّه؛ صورت به صورت غرق به خون علی اکبر علیه السلام گذاشت و صداغ زد: علی الدنیا بعدک العفا؛ بعد تو خاک بر سر این دنیا...
 
--------------------------------------------------------------------------------

منبع: سوگنامه آل محمد, محمد محمدی اشتهاردی, ص43و44.