متن روضه شهادت امام علی علیه السلام(گریز نوزدهم)

در جریان شهادت امیرالمومنین (ع) با وجود امام حسن وامام حسین (ع) و حضرت عباس (ع) و دیگران ، زنان و دختران بیرون نرفتند ؛ اما در کربلا کار به جایی کشید که حضرت زینب (س) از خیمه ها بیرون رفت . در آن لحظات آخر که امام حسین (ع) را محاصره کرده بودند بی بی زینب (س) خطاب به عمر بن سعد فریاد زد : وای بر تو ای عمر ! ابا عبدالله را میکشند و تو مینگری ؟!او جوابی نداد فریاد کشید : وای بر شما !آیا میان شما مسلمانی نیست ؟!کسی جوابش را نداد . امام حسین (ع) با زخم های فراوان بی حال و بی رمق بر روی زمین افتاده بود . لشکر از هم ملاحظه میکردند و هر یک میخواست دیگری خون او را به گردن بگیرد . شمر –لعنه الله علیه –فریاد زد : منتظر چه هستید ؟ مادرتان به عزایتان بنشیند !این مرد رابکشید همه از هر سو حمله کردند ...
نمیشد باورم تنها بمانی
چنین لب تشنه بر دریا بمانی
برادر تاب هجرانت چه سخت است
که این اندوه را برجان من بست
فدای صوت قرآن لبانت
فدای راس پاک خون چکانت
تو شمعی و منم پروانه تو
فدای نرگس مستانه ی تو
چو دیدم شمر با خنجر تو را کشت
مرا هجران و اندوه و بلا کشت
به خود لرزیدم و صیحه کشیدم
برهنه پا سوی مقتل دویدم
به چشمم تار شد خورشید انور
که مزد دست و پا نعش تو بی سر
کنارت چون رسیدم دیدم آنجا
نشسته مادرم محزون وتنها
به نعشت مینمود گریان نظاره
که زخمت بود افزون از ستاره
توان گفت وگو در او ندیدم
ز دل آه مکرر میکشیدم
مرا دید و اشارت بر سنان کرد
غم دل را بدین حالت بیان کرد
یکا یک تیرها میکرد بیرون
ز جسم بی سرت با قلب پر خون
کشد این غصه آخر خواهرت را
که بیند لخت و عریان پیکرت را
نه سر داری که رویت را ببوسم
نه فرصت تا غم دل با تو گویم

منبع:كتاب گریزهای مداحی،نویسنده: محمد هادی میهن دوست،انتشارات: صبح امید