غـــــــرق گــنه نــا امید مــشو ز دربـــــار مـا

                                              کـــه عـفو کــردن بــود، در هـمه دم کــار مـــا

بـــنده شــرمنده تو، خـــالق و بــخشنده مــــن

                                            بــــیا بـــهشت دهـــم، مـــرو تـــــو در نــار مــا

تـــوبه شکستی بـیا، هـر آنچـه هـــــستی بـــیا

                                            امـــــیدوار بـــــــــــــــجو، ز نــــام غـــفار مــــا

در دل شب خیز و ریـز، قـطره اشکی ز چشم

                                             کــــه دوست دارم کــند، گـــریه گـنه کــار مـــا

خـــــواهم اگـــر بـــگذرم، از هـــمه عــاصیان

                                             کــیست کــه چــون و چـــرا کــند ز کـردار مــا

وای بــر آن کــو نــگشت، نـادام ز عصیان خود

                                             هــــلاک گــــردد بـه حــشر، در یَـــم قـــهار ما