در مورد آثار و برکات محبت توضیحاتی بفرمایید.

پاسخ – شهادت حضرت زهرا(س)را تسلیت می گوییم. از یکی از مراجع بزرگ که در حال احتضار بودند سوال شد که امید شما با این همه خدماتی که کرده اید به چیست ؟ایشان فرموده بودند که امیدم به محبت ،ولایت و عزاداری هایی است که برای حضرت زهرا(س) انجام داده ام. انشاءالله ارتباط ما با حضرت زهرا ذخیره ی قبر و قیامت ما خواهد بود و انشاء الله مورد شفاعت حضرت قرار بگیریم.

اللهم صل علی فاطمةُ و ابیها و بعلها و بنیها به عدد ما احاط به علمُ .پیامبر به فاطمه بشارت دادند که هر کس که به شما سلام و درود بفرستد خدا گناهان او را می آمرزد و او را به من پیامبر که در بهشت هستم ملحق می کند.

تا کسی به عالم محبت نیاید از منیت جدا نمی شود و رستگار نخواهد شد. امام باقر(ع) می فرماید: دین محبت است و محبت دین است و دین جز محبت نیست.

انسان باید به خدا و مردم عشق بورزد و از خودش بیرون بیاید. خلاصه ی دین محبت است. راه شکستن بت مَنیّت این است که انسان هر خیری که برای خودش می خواهد برای دیگران هم بخواهد و دیگران را در خیر خودش شریک کند. روایت داریم که از خصوصیات مومن این است که هرچه برای خودش می خواهد برای دیگران هم بخواهد و هر چه را که برای خودش نمی خواهد برای دیگران هم نخواهد، این حداقل اوصاف یک مومن است. بیشتر مردم بخاطر جهالت خودمحور هستند و فقط می خواهند گلیم خودشان را از آب بکشند و به دیگران کاری ندارند.

دوستی می گفت که درمیهمانی یکی از بچه ها درحوض افتاد، دوستم فکر کرد که بچه ی اوست ،بلافاصله به درون آب پرید ولی دید که بچه ی خودش نیست و بچه را رها کرد. این کار اشتباه است. انسان مومن کسی است که دیگران را در غم و شادی خودش شریک بداند. و به دیگران خیر برساند. مرحله ی بالاتر این است که انسان دیگران را بر خودش مقدم بدارد که این ولی خدا می شود و این افراد ایثار می کنند. مرحوم دولابی می فرمود: مومنان نسبت به یکدیگر ولایت دارند و همدیگر را دوست دارند. پس اگر شما می خواهید یک فرد بی حجاب را امر به معروف کنید باید اول او را دوست بدارید نه اینکه به قصد کینه یا خشم او را امر به معروف کنید. اینکه بیشتر امر به معروف های ما جواب نمی دهد بخاطر رعایت نکردن همین نکته است. ما باید خیرخواه و دلسوز دیگران باشیم تا بتوانیم آنها را امر به معروف بکنیم.  ما نباید نسبت به دیگران با انتقام نگاه کنیم. خداوند خیرخواهی را در ما قرار داده است تا به دیگران کمک کنیم. محال است که کسی از خودش نگذرد، دلسوزی نکند و بتواند از آتش جهنم بگذرد. روایات زیادی داریم که جهنم محل افراد خودخواه است.

در معاملات باید خیر دیگران و مشتری را در نظر بگیریم. اگر ما خیر دیگران را به اندازه ی خودمان درنظر بگیریم مومن محسوب می شویم ولی اگر خیر دیگران را بیشتر از خودمان در نظر بگیریم ولی خدا محسوب می شویم.

در حالات یکی از عرفا نقل کرده اند که ایشان گبری را دیدند که در زمستان روی زمین دانه می پاشید و می گفت که من دیدم که پرندگان گرسنه هستند و دانه ندارند . عارف تعجب کرد و گفت که ای کاش او مسلمان بود. در سال بعد وقتی عارف به حج مشرف شد دید که آن فرد در خانه ی خداست. او گفت : به برکت خیر رساندن به پرندگان قلب من نورانی شد ،خدا دست مرا گرفت ، مرا هدایت کرد و من مسلمان شدم. این حقیقت دین است. اگر انسان به دیگران خیر برساند به طرف دین می رود. پس دین همان خیر است.

در مناجات محبین و مریدین از مناجات خمسه عشر، امام سجاد(ع)می فرماید: خدایا مرا از نزدیکترین راه ها ببر. نزدیکترین راه ها، راه محبت است. کسی که اولیاء خدا را دوست می دارد صفات آنها به او سرایت می کند. یکی از پیام ها و سیره ی عملی حضرت زهرا(س) و اولیاء خدا، محبت بوده است . در زمان آیت الله سید ابوالحسن اصفهانی، افرادی مثل آیت الله کمپانی بودند که خیلی از ایشان بالاتر بودند ولی زعامت و مرجعیت به دوش ایشان افتاد زیرا ایشان صفات برجسته ای داشت که یکی از آن صفات دلسوزی بیش از حد ایشان بوده است. همچنین مرجعیت ایشان تا شوروی و هند و کشورهای دیگر هم گسترش پیدا کرده بود. وقتی مرجعیت به دوش ایشان افتاد، ایشان پول نداشت که شهریه طلاب را بدهد بنابراین منزل شان را فروخت و شهریه را دادند. سخاوت ایشان فوق العاده بوده است. گاهی ایشان برای شهریه قرض می گرفتند و می فرمودند که متدینین قرض مرا خواهند داد. انسان می تواند خودش را به زحمت بیندازد تا به دیگران خیر برساند. فردی فرزند ایشان را چاقو زد و فرزند ایشان فوت کرد. ایشان ولی دم بود و قاتل را بخشید.

بزرگی نقل کردند که پدر ایشان در نجف درس می خوانده است. روزی سید ابوالحسن به پدرم گفت که اگر مشکلی بود به من خبری بده. روزی پدر من به بن بست خورد و به منزل آیت الله ابوالحسن اصفهانی رفتیم و مشکل را گفتیم. ایشان مقداری پول خرد آورد. ایشان گفتند که از بیت المال و اموال خودم چیزی در خانه نداشتم. اینها برای قلک بچه هاست. ایشان دوست نداشت که کسی را رد کند. در حالات ایشان نقل کرده اند که ایشان دعا می کرده :خدایا بدن مرا بزرگ قرار بده تا جهنم را پُر کند و در آتش جهنم بینداز تا بدن بندگان دیگر در آتش نسوزد. این افراد ولی خدا هستند.

امام حسین(ع) خونش را داد تا بشریت نجات پیدا کند. امام بلاگردان شدند و مشکلات زیادی را تحمل کردند. امام صادق(ع) می فرماید که به خدا قسم ما امامان از خودتان به خودتان مهربانتر هستیم. امام می فرماید: به خدا قسم ،خدای ما از ما به شما مهربانتر است.

خدایی که ما را آفریده است قدر ما را می داند و امامان که صفات خدا را دارند قدر ما را می دانند. مادری که زحمت بزرگ کردن فرزندش را کشیده است قدر فرزندش را می داند.

مادر همه ی هستی اش را فدای فرزندش می کند و این تجلی دوست داشتن بنده توسط خداست.

در قبل از انقلاب طلبه ای برای تبلیغ به ترکیه رفت و می خواست ازدواج کند. دختر مسیحی بر اثر تبلیغات ایشان مسلمان می شود و خانواده اش، او را رها کردند .ایشان با این دختر ازدواج می کند. بعد از ازدواج این خانم معلول می شود. این طلبه تا آخر عمر به این خانم محبت کرد و او را رها نکرد. این کار از سال ها تبلیغات بالاتر است.

مرحوم مجلسی در بحارالانوار دارد که بشار مکاری از دوستان امام صادق(ع) به کوفه آمد و امام هم در کوفه بود. روزی خدمت حضرت مشرف شد و دید که حضرت خرما( آن زمان خرما غذای اصلی بوده است) میل می کنند. او گفت: جانم فدای شما، خرما خوردن گوارای شما باد. او به امام گفت که من حادثه ای دیده ام که الان ناراحتم و نمی توانم خرما بخورم. امام او را قسم داد که خرما بخورد. او چند خرما خورد. امام علت ناراحتی را پرسید. او گفت: در مسیری که می آمدم دیدم که یک مامور با خشونت خانم مومنی را روی زمین می کشید و با تازیانه به سر او می زد. خانم فریاد می کشید که ای خدا به داد من برس ولی کسی جرات نمی کرد که به او کمک کند. من از دیدن این منظره دلم آتش گرفت. اطرافیان گفتند که جرم این خانم این است که ایشان به داخل چاله ای افتاد و وقتی به زمین خورد پهلویش درد گرفت و به یاد حضرت فاطمه افتاد و گفت لعنت به قاتلین حضرت زهرا(س). ماموری این صحبت ها را شنید و او را دستگیر کرد. امام صادق(ع) شروع به گریه کردن کرد. و آنقدر اشک ریخت که محاسن و سینه اش تر شد و حوله اش هم تر شد. (پس وقتی یک نفر به زمین می خورد دل امام به درد می آید.) امام صادق(ع) فرمود: بیا به مسجد سهله برویم. در بین راه، امام یکی از شیعیان را به دارالخلافه فرستاد تا از سرنوشت این خانم خبر بیاورد. در مسجد سهله نماز خواندیم و حضرت دعایی خواندند و بعد به سجده رفتند و بعد فرمودند که این خانم آزاد شد. فردی که مامور امام بود آمد و گفت: حاجب امیر علت دستگیری این خانم را پرسید و بعد از شنیدن داستان دستگیری ،مقداری پول به خانم داد و گفت که اشتباه شده است و او را آزاد کرد. این خانم پول را نگرفت با اینکه مستضعف بود و احتیاج داشت. امام مقداری دینار برای این خانم فرستادند. و سلام هم به او رساند. دو نفر به منزل این خانم رفتند و گفتند که ما از اطرف امام جعفرصادق (ع) آمده ایم و امام برای شما سلام رسانده است.(استادی می فرمود همه ی آرزوهای من این است که حضرت زهرا(س) گوشه چشمی به ما بکند. حی علی خیر العمل یعنی نیکی به حضرت زهرا(س) و فرزندان آن حضرت) زن باور نمی کرد که امام به او سلام رسانده است. آن زن گریبان چاک کرد و غش کرد. مدتی بعد به هوش آمد و پرسید امام صادق(ع) به من سلام رسانده است. زن گفت که به امام سلام برسانید و بگویید که دعا کند تا من از آتش جهنم نجات پیدا کنم. زن گفت :نمی شناسم کسی را بهتر از امام و پدران شان برای توسل. آنها داستان را نزد امام شرح دادند و امام اشک می ریخت و برای این خانم دعا می کرد.

اگر کسی در راه اهل بیت قدم بر دارد و به اهل بیت محبت کند امامان برای او دعا می کنند. اگر ما منیت ها را از بین ببریم یعنی آتش جهنم را از بین برده ایم.

سوال – صفحه 298 قرآن کریم توضیحاتی بفرمایید.

پاسخ – پیامبر فرمود: اگر کسی در هر روز یا هر شب سه بار از روی شوق و محبت نه  بخاطر ثواب، بر من صلوات بفرستد، بر خدا لازم است که گناهان او را بیامرزد.

در این صفحه داریم :ای پیامبر زندگانی دنیا را برای مرم مثال بیاور تا بدانند که دنیا مثل بهار است که ناپایدار است و ماندنی نیست.

سوال – آیا می توانیم محبت را به متن زندگی مان بیاوریم؟

پاسخ – ما باید محبت را به زندگی مان وارد کنیم و فقط گفتن آن کافی نیست. ما باید از بانوی بزرگوار الگو بگیریم . یکی از القاب حضرت حانیه است. حانیه یعنی شدت محبت به همسر و فرزندان .حضرت فاطمه(س) محبت زیادی به همسر و فرزندانش داشتند. امیرالمومنین فدایی پیامبر بود و همه ی هستی اش را در راه پیامبر گذاشت و پیامبر هم به او پاسخ داد و فاطمه را فدای حضرت علی(ع) کرد. پس محبت دو طرفه است و اکسیری است که زیاد می شود.

باید رفتارعلوی و فاطمی در زندگی ما رواج داشته باشد. اگر می خواهیم حضرت فاطمه (س) ما را شفاعت کند، باید زندگی و رفتارهای ما فاطمی و علوی باشد. مرحوم دولابی می فرمود که شما با نیت و محبت می توانید کارهای زیاد بکنید. بشرط اینکه بداخلاقی ها و رذایل را از خودتان دور کنید و روح تان را پاک کنید. وقتی شما وضو می گیرید یعنی بدی ها را ازخودتان دور می کنید. وقتی شما سر و صورت تان را اصلاح می کنید به این نیت است که از خیالات بد و فکرهای شیطانی دور کنید. وقتی شما زباله ها را از خانه تان دور می کنید یعنی دشمنان اهل بیت را از خودتان دور می کنید. وقتی شما به خانه می آیید به همسرتان بعنوان دوست و شیعه ی فاطمه زهرا(س) نگاه کنید و به او محبت کنید. همه ی دوستان و شیعیان فاطمه زهرا(س)محرم حضرت فاطمه هستند یعنی مثل سلمان از اهل بیت می شوند. شیعیان اهل بیت جزو بازوی اهل بیت هستند. ما باید با رفتار و نیت خوب فضای خانه را نورانی کنیم. خانم های خانه به شوهرشان به قصد دوست اهل بیت محبت کنند و نسبت به آنها گذشت کنند. اهل بیت برای ما دعا می کنند.

شمشیر محبت قویترین شمشیرهاست .اگر شما این کارها را کردید و نتیجه نگرفتید، باز شما رشد کرده اید . حضرت علی(ع) می فرماید: اگر یک کوه هم مرا دوست بدارد متلاشی می شود.

حضرت زهرا می توانستند  نفرین کنند و مستجاب الدعوة بودند ولی می ترسیدند که تر و خشک با هم بسوزند و بخاطر حفظ جان شیعیان(خیرخواهی)نفرین نکردند. ما باید اول از خودمان شروع کنیم تا برکات محبت را ببینیم و منتظر نباشیم که دیگران به ما محبت کنند.

انشاءالله همه ی ما مشمول شفاعت ویژه ی حضرت زهرا(س) قرار بگیریم و در دنیا و آخرت عاقبت به خیر شویم و خیر و برکت دنیا و آخرت نصیب ما بشود.