کارنامه سیاه وهابیت درمصر و طائف

محمد بن عبدالوهاب همه مسلمانان را بدون استثناء، تکفیر می کرد.به این اتهام که مسلمانان متوسل به پیامبر اسلام صلی الله علیه وآله وسلم می شوند وبر قبور اولیای خود گنبد وبارگاه می سازند وبه قصد زیارت قبور سفر می کنند واز اولیای الهی طلب شفاعت می کنندو...(۱)

پس از پیروزی بر ( عینیه) به سرزمین های دیگر لشکر کشی کردند وبه بهانه گسترش توحید ونفی بدعت ، شرک ، ومظاهر آن ،به سرزمین نجد واطراف آن مثل یمن،وحجاز ونواحی سوریه وعراق، حمله ور شدند وهر شهری که عقاید آنان را قبول نمی کرد، غارت کرده وافرادش را به خاک وخون می کشیدند.(۲)

پس از ورود به قریه ( فصول ) از حوال احساء وعرضه کردن عقاید خود، مردم با آنان بیعت نکردند .در نتیجه سیصد نفر از مردان قریه را کشته واموال وثروت آنان را به غارت بردند.(۳)

وهابیها با این افکار خشن ، باعث ایجاد اختلاف وتشتت ودرگیری میان مسلمین شدند واستعمار را خشنود کردند تا جائی که(لورد کورزون) در توصیف فرقه وهابیت می گوید: این عالی ترین وپربها ترین دینی است که برای مردم به ارمغان آورده شده است.(۴)

الف: کشتار بی رحمانه شیعیان در کربلا در سال۱۲۱۶هجری قمری.

کشتارشیعیان توسط وهابیها در عتبات عالیات به راستی صفحه تاریخ را سیاه کرده ولکه ننگی برای همیشه بر پیشانی وهابیان نهاده است.

صلاح الدین مختار که خود وهابی است، می نویسد: در سال ۱۲۱۶ هجری قمری، امیر سعود با لشکر انبوهی از مردم نجد وعشایر جنوب وحجاز ودیگر نقاط، به قصد عراق حرکت کرده ودر ماه ذیقعده به کربلا رسیدند.آنان تمام برج وباروی شهر را خراب کرده وبیشتر مردم را که در کوچه وبازار بودند به قتل رساندند.نزدیک ظهر با اموال وغنایم فراوان از شهر خارج شدند.آنگاه اموال غارت شده را خود سعود برداشت وبقیه رابه نسبت هر پیاده یک سهم وهر سواره دو سهم بین لشکریان تقسیم نمود.(۵)

شیخ عثمان نجدی از مورخان وهابی می نویسد: وهابیان غافلگیرانه وارد کربلا شدند.بسیاری از اهل آنرا در کوچه وبازار وخانه کشتند. و قبر امام حسین علیه السلام را خراب کردند وآنچه در داخل قبه بود به چپاول بردند وهر چه در شهر از اموال، اسلحه، لباس ، فرش ، طلا وقرآنهای نفیس بود، ربودند ونزدیک ظهر از شهر خارج شدند در حالی که قریب به دوهزار نفر از اهالی کربلا را کشته بودند.(۶)

مولف کتاب کشف الارتیاب، سید محسن امین می گوید: درسال ۱۲۱۶سعود بن عبدالعزیز بن محمدبن سعود وهابی ، لشکر عظیمی از اعراب نجد آماده نموده وبرای جنگ کردن با مردم عرق حرکت کرد.ابتدا شهر کربلا را محاصره کرد.سپس با چیرگی وارد شهر شد واهل کربلا را به شمشیر کشید وکسی جان به سلامت نبرد مگر آنان که از ترس فرار کردند یا خود را در دخمه یا در زیر قطعه چوبی یا سنگی پنهان نمودند بطوری که لشکر خونخوار نتوانست آنها را بیابد...بعد از کشتار به غارت کردن شهر کربلا پرداختند سپس وارد حرم مطهر امام حسین علیه السلام شدند، قبر مطهر را خراب وضریحی که روی قبر شریف نهاده شده بود، کندند. وآنچه در حرم مطهر چیزهای قیمتی وعتیقه بود بود به تاراج بردند وحرمت پیغمبر اکرم وفرزندش امام حسین را مراعات نکردند. واین اعمال وحشیانه، یادآور فاجعه ومصیبت کربلا وروز عاشوراء بود وهم چنین یادآور اعمال ناشیانه یزید در مدینه واعمال زشت بنی امیه ومتوکل عباسی. واهل عراق چون این عمل وحشیانه در شهر آنها رخ داده بهتر اطلاع دارند می گویند: وهابی ها اسب های خود را در صحن مطهر بسته بودند ودر حرم حضرت امام حسین علیه السلام قهوه می کوبیدند ومی پختند ومی خوردند.

میرزا ابوطالب اصفهانی در سفرنامه خود می نویسد: هنگام برگشت از لندن وعبور ازکربلا ونجف دیدم که قریب بیست وپنج هزار وهابی وارد کربلا شدند وصدای( اقتلوا المشرکین واذبحوا الکافرین)(مشرکان را بکشید وکافران را ذبح کنید)، سر می دادند.و بیش از پنج هزارنفر را کشتند وزخمی ها حساب نداشت.صحن امام حسین علیه السلام از لاشه مقتولین پر، و خون از بدنهای سربریده روان بود. من بعد از یازده ماه مجددا به کربلا رفته بودم، دیدم که مردم آن حادثه دلخراش را نقل وگریه می کنند بطوری که از شنیدن آن موها براندام راست می شد.(۷)

وهابیها بعد از کشتار بی رحمانه اهل کربلا وهتک حرمت حرم حسینی با همان لشکر راهی نجف اشرف شدند ولی مردم نجف بخاطر آگاهی از جریان قتل وغارت کربلا وآمادگی دفاعی به مقابله بر خاستند وحتی زنها از منزل ها بیرون آمده ومردان خود را به دفاع ، تشجیع وتحریک می کردند تا اسیر قتل وچپاول وهابیان نشوند.

در سال ۱۲۱۵ هجری قمری نیز گروهی از وهابیان برای انهدام مرقد مطهر حضرت امیر علیه السلام به نجف اشرف رفتند ولی در مسیر با عده ای از اعراب درگیر شده وشکست خوردند.(۸)

آنان در مدت نزدیک به ۱۰ سال چندین بار حملات شدیدی به شهر کربلا ونجف داشتند.(۹)

علامه سید جواد عاملی صاحب کتاب ( مفتاح الکرامه) که در زمان او جنگ وهابیها با اهل عراق روی داده بود می گوید: در شب نهم ماه صفر سال ۱۲۲۱ هجری قمری قبل از صبح سعود به نجف اشرف بر ما حمله کرد وما واهل نجف غافل وبی اطلاع بودیم وشهر نجف را محاصره کردند وتا بالای حصارهای شهر رفته بودند.نزدیک بود به کلی شهر نجف را به تصرف درآورند ولی از معجزات وکرامات آقا امیرالمومنین علی علیه السلام که همیشه در شهر نجف ظاهر وهویداست اهل نجف با آنها جنگیدند وبسیاری از لشکریان سعود را کشتند ناچار سعود ولشکریانش با حسرت برگشتند.

ب : قتل عام مردم طائف در سال ۱۲۱۷هجری قمری.

شاید بعضی تصورکنند که وهابیها فقط بلاد شیعه نشین را مورد تاخت وتاز قرار می دادند ولی با یک نگاهی به عملکرد سیاه آنان در حمله به حجاز وشام روشن خواهد شد که حتی مناطق سنی نشین نیز از حملات وحشیانه آنان در امن نبوده است.

جمیل صدقی زهاوی درباره حمله وهابیها به طائف می نویسد: از زشت ترین کارهای وهابیها در سال ۱۲۱۷ هجری قمری قتل عام مردم طائف بوده که برصغیر وکبیر رحم نکردند. طفل شیرخوار را بر روی سینه مادرش سر بریدند. جمعی را که مشغول فرا گرفتن قرآن بودند کشتند. وحتی گروهی که در مسجد مشغول نماز خواندن بودند به قتل رساندند. وکتابها که در میان آنها تعدادی قرآن و نسخه هائی از صحیح بخاری و مسلم ودیگر کتب حدیث وفقه بود، در کوچه افکندند وآنها را پایمال کردند.(۱۰)

وهابیها پس از قتل عام مردم طائف ، طی نامه ای علمای مکه را به آئین خود دعوت کردند.آنان در کعبه گرد آمدند تا به نامه وهابیها پاسخ گویند که نا گهان جمعی از ستمدیدگان طائف داخل مسجد الحرام شدند وآنچه بر آنان گذشته بود بیان کردند ومردم سخت به وحشت افتادند چندان که گوئی قیامت بر پا شده است

انگاه علما ومفتیان مذاهب اربعه اهل سنت که از مکه مکرمه وسایر بلاد اسلامی برای ادای مناسک حج آمده بودند، به کفر وهابیها حکم کردند و بر امیر مکه واجب دانستند که به مقابله با آنان بشتابد وافزودند که بر مسلمانها واجب است در این جهاد شرکت کنند ودر صورت کشته شدن، شهید خواهند بود.(۱۱)

تصمیم به کشتار عمومی علمای اهل سنت:

دریادار سرتیپ ایوب صبری، سرپرست مدرسه عالی نیروی دریائی در دولت عثمانی می نویسد: عبدالعزیز بن سعود که تحت تاثیر سخنان محمد بن عبدالوهاب قرار گرفته بود در اولین سخنرانی خود در حضور شیوخ قبایل گفت : ما باید همه شهرها وآبادی ها را به تصرف خود درآوریم واحکام وعقاید خود را به آنان بیاموزیم و...برای تحقق بخشیدن به این آرزو ناگزیر هستیم که عالمان اهل سنت را که مدعی پیروی از سنت سنیه نبویه وشریعت شریفه محمدیه هستند از روی زمین برداریم. وبه عبارتی دیگر:

مشرکانی را که خود را به عنوان علمای اهل سنت قلمداد می کنند، از دم شمشیر بگذرانیم بویژه علمای سرشناس ومورد توجه را. زیرا تا اینها زنده هستند هم کیشان ما روی خوشی نخواهند دید. از این رهگذر باید نخست کسانی که خود را به عنوان عالم خودنمائی می کنند ریشه کن نموده سپس بغداد را تصرف کرد.(۱۲)

همو می نویسد: سعود بن عبدالعزیز در سال ۱۲۱۸ هجری قمری به هنگام تسلط بر مکه مکرمه بسیاری از دانشمندان اهل سنت را بی دلیل به شهادت رساند وبسیاری از اعیان واشراف را بدون هیچ اتهامی به دار آویخت وهر که در اعتقادات مذهبی ثبات قدم نشان می داد به انواع شکنجه تهدید می کرد آنگاه منادیانی فرستاد که در کوچه وبازار بانگ زدند:( ادخلوا فی دین سعود وتظلوا بظله الممدود)( هان ای مردم، به دین سعود داخل شوید ودر زیر سایه گسترده اش مأوا گزینید.!!!)(۱۳)

خطبه کفرآمیز سعود بن عبدالعزیز در مدینه منوره:

سعود بن عبدالعزیز پس از تصرف مدینه منوره همه اهالی مدینه را در مسجد النبی گرد آورد و درهای مسجد را بست واین گونه سخن آغاز کرد: هان ای مردم مدینه!! بر اساس آیه شریفه( الیوم اکملت لکم دینکم) دین وآئین شما امروز به کمال رسید وبه نعمت اسلام مشرف شدید وحضرت احدیت از شما راضی وخشنود گردید. ادیان باطله نیاکان خود را رها کنید وهرگز از آنها به نیکی یاد نکنید.از درود و رحمت فرستادن بر آنها به شدت پرهیز نمائید زیرا همه آنها به
آئین شرک در گذشتند!!!(۱۴)

۲- تخریب قبه ها وبارگاهها وگنبدها توسط وهابیها در مکه مکرمه ومدینه منوره چگونه انجام گرفت؟؟

صاحب کتاب کشف الارتیاب، سید محسن امین نقل می کند: سعود بن عبدالعزیزبعد از تسلط بر مکه مکرمه گفت: فردا باید تمام گنبدها وقبه ها وبارگاهها وبت ها را خراب کنید تا معبودی غیر خدا نداشته باشید.صبح روز بعد وهابی ها با عده زیادی از مردم با بیل وکلنگ شتاب نموده ابتدا وارد قبرستان معلی شده تمام گنبدها ومقبره های اشخاص صالح را خراب نمودند.سپس گنبد وقبه زادگاه پیغمبر اکرم صلی الله علیه وآله وسلم وابابکر وعلی علیه السلام وگنبد ومقبره حضرت خدیجه را ویران کردند.جبرتی در تاریخش نقل می کند: وهابی ها گنبد روی چاه زمزم وگنبدهای دیگر اطراف کعبه وساختمانهائی که بلندتر از کعبه بود، خراب نمودند.

وهابی ها بعد از ویران نمودن قبه ها ، در شهرمکه جستجو نمودند هر کجا اثری از اشخاص صالح بود از بین بردند ودر خراب کردن رجز خوانی می کردند و طبل می زدند وآواز می خواندند ودر ناسزا گوئی بر قبرها زیاده روی می کردند ومی گفتند: ان هی الا اسماء سمیتموها. این نت ها نیست مگر اسم هائی که شما نامیده اید. تا جائی که گفته شد بعضی از وهابیها بر قبر( سید محجوب) بول نموده واهل مکه از ترس وهابی ها با آنها همراهی می کردند وسه روز نگذشت که تمام آثار مردان بزرگ را از بین بردند.

سعود گفت: نباید کسی در مقابل مخلوقی گریه وطلب یاری کند. وبر قبرها گنبد وبارگاه نسازند ودیوارهای کعبه را نبوسند واز چیزهای دیگری که بنظر آنها بدعت بود مردم را بازداشت.

جبرتی در تاریخش نقل می کند: وقتی وهابیها به مدینه منوره تسلط پیدا کردند گنبدهائی که در مدینه وینبع بود خراب کردند، حتی گنبد ائمه بقیع را، ولی جرأت نکردند گنبد قبر پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله وسلم را خراب کنند و مردم مدینه را وادار کردند برآنچه که مردم مکه را وادار کرده بودند. وتمام چیزهای قیمتی وجواهرات روضه پیغمبر اکرم را تصرف نمودند وچهار دلو پر کردند از جواهراتی که با الماس زینت شده بود و قطعه های یاقوت قیمتی. واز جمله چیزهائی که بردند چهار شمع دان که از زمرد ساخته شده بود وبه جای شمع در آن تکه های الماس گذارده بودند که در تاریکی می درخشید وقریب صد شمشیر عتیقه که قیمت برای آنها نمی توانستند تعیین کنند، چون غلاف آنها با طلای خالص پوشیده شده بود وتکه های الماس ویاقوت روی آن کار گذارده بودند ودسته های آنها از زمرد ویشم وجواهرات قیمتی بود وتیغه آنها از آهن های مخصوصی ساخته شده بود وبر تیغه ها اسمهای سلاطین وخلفا گذشتگان کنده شده بود.

آنچه ذکرشد نمونه ای از کشتار وقتل عام مردم بی گناه توسط وهابیت بوده .در کتابهای تاریخی جنایات آنها ثبت وضبط شده .برای درک عمق فاجعه به کتابهای مربوطه رجوع شود.وما در اینجا به همین قدر بسنده می کنیم

پی نوشت :

۱-تاریخ نجدآلوسی- الصواعق الالهیه سلیمان بن عبدالوهاب.

۲-جزیرة العرب فی القرن العشرین ص۳۴۱

۳-تاریخ المملکة العربیة السعودیة ج۱ ص۵۱

۴-المخططات الاستعماریة لمکافحة الاسلام ص۷۸

۵-تاریخ المملکة السعودیة ج۳ ص۷۳

۶-عنوان المجدفی تاریخ نجدج۱ص۱۲۱

۷-مسیر طالبی ص۴۰۸

۸- ماضی النجف وحاضرهاج۱ ص۳۲۵

۹- تاریخ المملکة السعودیه ج۱ ص۹۲

۱۰-الفجر الصادق ص۲۲

۱۱-سیف الجبر المسلول علی الاعداء.شاه فضل رسول قادری ص۲