فاطمه زهرا(سلام الله علیها)؛ وفات یا شهادت؟

دشمنان اهل بیت همواره در حال اشکال تراشی و بهانه جویی و وارد کردن ایراد و شبهات گوناگونی هستند که با مقداری تامل از جانب خوانندگان محترم، کوته نظری و کم دانشی شبهه ایشان به وضوح قابل درک است. 

اینان در یکی از پرسش‌ها و شبهات خود اینگونه وارد شده‌اند که : « در سال ۱۳۷۱ ش. در مجلس شورای اسلامی (ایران) پس از ۱۴۰۰ سال، ناگهان به راز مهمی پی بردند و آن اینکه فاطمه (سلام الله علیها) فوت ننموده و به «شهادت» رسیده است. این‌جا بود که نمایندگان مجلس اعلام کردند: از این پس در تقویم‌ها به جای «وفات» از کلمه «شهادت» استفاده کرده و این روز را تعطیل اعلام و با این اقدام خود بزرگ‌ترین ضربه را بر پیکر وحدت سلامی وارد نمودند.[۱]

ایشان با وارد کردن چنین شبهاتی، سعی در منحرف کردن اذهان عمومی در حادثه هجوم به خانه وحی را دارند؛ بدین شکل که وانمود کنند اصلا هجوم و تعرضی به خانه فاطمه (سلام الله علیها) صورت نگرفته و ایشان به مرگ طبیعی رحلت کردند! گرچه ما در ابتداء سخن، به سست و بی‌پایه بودن چنین شبهاتی اشاره کردیم ولی برای روشن شدن ذهن شبهه افکنان و بالا بردن اطلاعات عمومی خوانندگان محترم به ذکر نمونه‌ای بسنده می‌کنیم که اتفاقا به خلیفه دوم ایشان مربوط می‌شود.

با مراجعه به کتب تاریخی متعدد در می‌یابیم که همه مورخان بر این مطلب اتفاق نظر دارند که خلیفه دوم اهل سنت، توسط ابو لولوء کشته شد. اما ایشان خود در کتاب‌هایشان، نسبت به مرگ وی از واژه «وفات» استفاده می‌کنند. با توجه به این مطلب، آیا صحیح است که کشته شدن خلیفه دوم را توسط ابو لولوء دروغ و خلاف واقع بدانیم؟ و قائل شویم که او در بستر، جان داده است؟

طبری در تاریخ خود آورده است : « گفته می‌شود فتح شهر ری، دو سال پیش از «وفات» عمر بوده است»[۲] و هیثمی در کتابش بابی را با عنوان «باب وفات عمر» ذکر کرده است.[۳]

بنابراین بر فرض اینکه در تقویم چنین مسئله ای با نام «وفات» یا «شهادت» درج شده باشد، پر واضح است که این رخداد نمی‌تواند ملاک و معیاری برای اثبات و یا نفی  آن حادثه و یا امثالهم باشد. و در نهایت اینکه با توجه به روایات صحیح السندی که در کتب روایی و مورد قبول اهل سنت وارد شده، حادثه هجوم به خانه وحی غیر قابل انکار است.

منابع :

[۱]. شبهات فاطمیه, ص ۲۷۵
[۲]. تاریخ الطبری, ج ۲, ص ۵۳۶, ابوجعفر محمد بن جریر الطبری (۳۱۰ ه)
[۳]. مجمع الزوائد و منبع الفوائد, ج ۹, ص ۷۴, علی بن ابی بکر الهیثمی (۸۰۷ ه)