آیا عمر تهدید خود را نسبت به خانه فاطمه (سلام الله علیها) عملی کرد؟

از جمله شبهاتی که وهابیت نسبت به شیعه وارد می‌کنند اینکه: در قضیه اجتماع گروهی در پشت درب منزل فاطمه (سلام الله علیها) عمر پس از ممانعت امیرالمومنین (علیه السلام) از انجام بیعت، تهدید به آتش زدن درب منزل نمود. ولی هیچگاه این تهدید خود را عملی نکرد و در واقع اصلا چنین قصدی هم نداشت. و هابیت پا را این هم فراتر گذاشته و در توجیه این به اصطلاح تهدید عمر، آن را به خاطر مصلحت اسلام و جامعه معرفی کرده‌اند.

ایشان برای اثبات مدعای خود مبنی بر اینکه نهایت کار «عمر» تهدید بوده و نه بیشتر، متمسک به روایتی از نبی مکرم اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) شدند، که می‌فرماید : سوگند به خدایی که جانم در دست اوست، تصمیم گرفته‌ام تا دستور به جمع‌آوری هیزم داده، سپس موذن را بگویم تا اذان داده و شخصی را برای امامت مردم قرار دهم و خود به خانه افرادی که از شرکت در نماز جماعت خودداری می‌ورزند، رفته و خانه‌هایشان را به آتش کشم.»[۱]

در پاسخ به این شبهه بیان می‌داریم که : قیاس کردن بین این روایت جعلی و روایات متعددی که در باب هجوم به خانه وحی در دسترس وجود دارد، یک قیاس مع الفارق است. به این جهت که بین این دو تهدید،با توجه به دلائلی، تقریبا مشابهت وجود ندارد. از جمله آن اینکه : طبق نقل طبری و ابن ابی‌شیبه عمر بر تهدید خود سوگند یاد کرد که اگر اجتماع کنندگان در خانه امیرالمومنین (علیه السلام) بزای بیعت حاضر نشوند، خانه را به همراه ساکنانش به آتش خواهد کشید.[۲]

دوم، اینکه روایتی از بلاذری با سند صحیح نقل شده و در آن تصریح به سوزاندن خانه وحی آمده است.[۳]

سومین دلیل بر عملی کردن تهدید عمر، اینکه ابوبکر دستور آتش زدن و هجوم به خانه وحی را صادر کرده بود، در پایان عمر به سختی از این کار اظهار پشیمانی می‌کرد.[۴]

 نکته پایانی در این مقال تصریح مسعودی شافعی در کتاب «اثبات الوصیه» است که می‌گوید : «عمر خانه را به آتش کشید.»[۵]

منابع:

[۱]. صحیح البخاری, ج ۱, ص ۲۳۱, ح ۲۸۶۵, کتاب الجماعه والامامه, باب وجوب صلاه الجماعه, محمد بن اسماعیل البخاری (۲۵۶ ه)
[۲]. المصنف, ج ۷, ص ۴۳۲, ح ۴۵ ۳۷, کتاب المغاری, باب ما جاء فی خلافه ابی بکر ابن ابی شیبه (۲۳۵ ه) 
[۳]. الانساب الاشرف, ج ۱, ص ۲۵۲, احمد بن یحیی بن جابر البلاذری (۲۷۹ ه)
[۴]. تاریخ طبری, ج ۲, ص ۳۵۳, محمد بن جریر الطبری (۳۱۰ ه) 
[۵]. اثبات الوصیه, ص ۱۴۳, ابوالحسن علی بن الحسین بن علی المسعودی (۳۴۶ ه)