دوستی در غربت
 گاهی مبلّغان و يا خانواده آنان به دليل آنكه در مناطق تبليغی غريب هستند، احساس دلتنگی می كنند، در حالی كه گاهی دوستي، بيش از خويشاوندي، افراد را به يكديگر نزديك می كند.
اگر مبلّغ راه انس و دوستی با مردم را در پيش گرفت و همسر او با برگزاری جلسات قرآن و دعا، با زنان منطقه تبليغی ارتباط برقرار كرد، غربت، ويژگيهای خود را از دست داده محل تبليغ، محل انس می گردد.
امام مجتبی عليه السلام می فرمايد:
«الْقَرِيبُ مَنْ قَرَّبَتْهُ الْمَوَدَّةُ وَ إِنْ بَعُدَ نَسَبُهُ وَ الْبَعِيدُ مَنْ بَعَّدَتْهُ الْمَوَدَّةُ وَ إِنْ قَرُبَ نَسَبُه؛(1) خويش نزديك آن است كه مودّت و دوستی او را نزديك كرده باشد، گرچه نسبت او دور باشد و بيگانه دور كسی است كه [عدم] دوستی او را دور كرده باشد، گرچه نسبت خويشاوندی او نزديك باشد.

راههای ايجاد محبّت
 با توجّه به اهمّيت دوستی در عرصه تبليغ و جايگاه مهم اين امر در زمينه سازی جهت تبليغ معارف دين، در اين بخش رواياتی را بيان می كنيم كه راههای صحيح ايجاد محبّت را به ما می آموزد.

خوشرويی
 يكی از اموری كه در لسان روايات بر آن تأكيد شده، خوشرويی است.
از امام صادق عليه السلام نقل شده كه فرمودند: «ثَلَاثٌ مَنْ أَتَی اللَّهَ بِوَاحِدَةٍ مِنْهُنَّ أَوْجَبَ اللَّهُ لَهُ الْجَنَّةَ الْإِنْفَاقُ مِنْ إِقْتَارٍ وَ الْبِشْرُ لِجَمِيعِ الْعَالَمِ وَ الْإِنْصَافُ مِنْ نَفْسِهِ؛(2) سه چيز است كه اگر كسی يكی از آنها را نزد خداوند برد، او بهشت را برايش واجب گرداند. انفاق در حال تنگدستي، خوشرويی نسبت به همه مردم جهان و درباره خود انصاف داشتن.»
چه زيباست كه مبلّغ نسبت به همه مردم خواه اهل مسجد و يا اهل فسق باشند، با روی باز برخورد كند كه خود می تواند در جذب انسانها به دين بسيار مؤثر باشد.
همچنين از امام محمد باقرعليه السلام نقل شده كه فرمودند: «أَتَی رَسُولَ اللَّهِ صلی الله عليه وآله رَجُلٌ فَقَالَ يَا رَسُولَ اللَّهِ أَوْصِنِی فَكَانَ فِيمَا أَوْصَاهُ أَنْ قَالَ الْقَ أَخَاكَ بِوَجْهٍ مُنْبَسِطٍ؛(3) مردی خدمت پيامبرصلی الله عليه وآله آمد و گفت: يا رسول اللَّه! به من توصيه ای بفرما. حضرت در ضمن سفارشاتش به او فرمودند: برادرت را با چهره باز ملاقات كن.»
در روايت ديگری پيامبرصلی الله عليه وآله می فرمايد: «يَا بَنِی عَبْدِ الْمُطَّلِبِ إِنَّكُمْ لَنْ تَسَعُوا النَّاسَ بِأَمْوَالِكُمْ فَالْقَوْهُمْ بِطَلَاقَةِ الْوَجْهِ وَ حُسْنِ الْبِشْرِ؛(4) «ای فرزندان عبدالمطلب! شما نمی توانيد همه مردم را با مال خود گشايش بخشيد، پس با روی باز و چهره خوش با آنان برخورد كنيد.»
مردم در گرفتاريها به مبلّغان مراجعه می كنند، اگر چه آنان نمی توانند همه مشكلات مردم را حل كنند، ليكن با برخورد خوش و چهره باز می توانند از دردهای آنان بكاهند.
يكی از اصحاب امام صادق عليه السلام از ايشان پرسيد: حدّ خوش اخلاقی چيست؟ حضرت فرمودند: «تُلِينُ جَنَاحَكَ وَ تُطِيبُ كَلَامَكَ وَ تَلْقَی أَخَاكَ بِبِشْرٍ حَسَنٍ؛(5) نرم خوئی پيشه كن، سخن خود را زيباگردان و برادر خود را با رويی خوش ملاقات كن.»

پی نوشت:

1) الكافي، شيخ كليني، دار الكتب الاسلامية، تهران، چاپ چهارم، 1365 هجری شمسي، ج 2، ص 643؛ در ترجمه مصطفوي، ج 4، ص 458.
2) همان، ج 2، ص 103.
3) همان.
4) همان.
5) همان.

منبع : ماهنامه اطلاع رسانی، پژوهشی، آموزشی مبلغان شماره98