ابوبصیر از امام صادق (ع) نقل کرده که امام حسین (ع) فرمودند:

من کشته اشک چشمم هیچ مومنی مرا یاد نکند جز اینکه

گریه اش بگیرد.

امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف خطاب به جد بزرگوارشان

امام حسین علیه السلام می فرمایند:

مجالس ماتم برای تو در اعلا علّیین (عالم ملکوت) برپا شد.

حوریان بهشتی در عزای تو بر سر و صورت زدند و آسمان و

ساکنانش کوهها و دامنه هایش و دریاها و ماهیانش و باغهای

بهشتی و نوجوانانش خانه کعبه و مقام ابراهیم، مشعرالحرام

حرم خانه ی خدا (کسانی که مُحرم هستند) و اطراف آن همگی

در ماتم تو گریستند.

(زیارت ناحیه مقدسه )

تعدادی از فوائد گریه بر امام حسین (علیه السلام) :

1- کفاره گناهان بزرگ است .

2- سبب بالا رفتن درجات می شود.

3- صله ی رسول اکرم صلی الله علیه و آله می باشد.

4- همراهی با حضرت فاطمه ی زهرا علیها السلام .

5- همراهی با حضرت بقیه الله علیه السلام است چنانچه ایشان

می فرمایند : هر صبح و شام برایت ناله سر می دهم .

6- نصرت و یاری امام حسین علیه السلام است.

7- تاسی به انبیاء و ملائکه و بندگان صالح خدا می باشد چرا که همه ی

آنها برای امام حسین(ع) گریه کرده اند.

8- سبب نجات از هول قیامت و عذاب آن است .

9- گریه کنندگان بر امام حسین علیه السلام مورد شفاعت پیامبر و

اهلبیت ایشان علیهم السلام قرار می گیرند.

10- احیاء مکتب اهل بیت علیهم السلام در گریه بر امام حسین

علیه السلام است .

11- گریه بر امام حسین علیه السلام حرارت جهنم را خاموش می کند.

12- پیامبر صلی الله علیه و آله دست گریه کنندگان بر امام حسین

علیه السلام را می گیرد و از صراط عبور می دهد.

برپایی مجلس عزا و نوحه سرایی برای سید مظلومان ، اباعبدالله الحسین (ع) یک امر مستحب است اما این مستحب در نظر او(آیت الله بهجت) فوق العاده اهمیت دارد

او فضیلت عزاداری و گریه بر سیدالشهدا(ع)را نه تنها بالاتر از فضیلت نماز شب می داند بلکه می گوید مستحبی قابل قیاس با آن نیست و کم مستحبی به کرامت و شرافت آن می رسد.

بنده خیال می کنم فضیلت بکاء بر سید الشهدا(ع)بالاتر از نماز شب باشد زیرا نماز شب عمل قلبی صرف نیست بلکه کالقلبی است ولی حزن و اندوه و بکاء عمل قلبی است به حدی که بکاء و دمعه از علایم قبولی نماز وتر است.

بکاء بر مصائب اهل بیت(ع) و به خصوص حضرت سیدالشهدا(ع) شاید از آن قبیل مستحباتی باشد که مستحبی افضل از آن نیست.

بکاء من خشیة الله ، گریه از ترس خداوند ، آن هم همینجور است شاید افضل از آن نباشد.

عظمت و فضیلت عزاداری سیدالشهدا(ع)

ازدیاد محبت به امام و تنفر از دشمنان

سوزی که از دل سوخته عاشقان امام حسین(ع) به چشم سرایت کرده و از مجاری دو چشم آنها به صفحه رخسار وارد می شود مراتب علاقه، اخلاص و دلبستگی به خاندان وحی و رسالت را می رساند و این عمل اثری مخصوص در ابقای مودت و ازدیاد محبت دارد. گریه با آگاهی و معرفت بر امام حسین(ع) در واقع اعلام انزجار از دشمنان اوست و این تبری(دوری جستن) از آثار برجسته گریه بر امام حسین(ع) است.

آشنایی با حقیقت دین و نشر آن

مردم در سایه مراسم عزاداری با حقیقت اسلام آشنا می شوند. در نتیجه تبلیغات وسیع و گسترده ای که همراه با این مراسم انجام می گیرد، آگاهی و معرفت توده مردم بیشتر شده و ارتباطشان با دین محکمتر و قوی تر می گردد.

تأثیر نوحه سرایی در عزای حسین(ع)

امام صادق(ع) فرمود: « کسی نیست که برای حسین(ع) شعری بسراید و گریه کند و بگریاند مگر اینکه خداوند بهشت را به او واجب کرده و گناهانش را می آمرزد.»

امان بودن از سکرات موت و آتش دوزخ

امام صادق(ع) به مسمع فرمود: « آیا یادآوری مصائب امام حسین(ع) می کنی؟ » عرض کردم: «آری» فرمود: « آیا جزع و غم و اندوه در صورتم ظاهر می شود. » حضرت فرمود: « خدای اشک چشمت را رحمت کند. آگاه باش که تو از آن اشخاصی هستی که از اهل جزع برای ما شمرده می شوند. به شادی ما شاد و به حزن ما محزون و اندوهناک می گردند. آگاه باش که بزودی هنگام مرگ پدرانم را بر بالین خود حاضر می بینی در حالی که به تو توجه کرده و سفارش تو را به ملک الموت می نمایند و خواهی دید که ملک الموت در آن هنگام مهربان تر از هر مادر به فرزندش است.»

باعث نزول رحمت الهی

امام صادق فرمود: « کسیکه بر ما اهل بیت به خاطر رحمت مصائب وارده بر ما گریه کند، رحمت خدا شامل او می شود قبل از اینکه اشکی از چشمش بر صورتش جاری شود. اگر قطره ای از آن اشک در جهنم وارد شود، حرارت آن را خاموش کند و هیچ چشمی نیست که بر مصائب ما گریه کند مگر اینکه با نظر کردن به کوثر و سیراب شدن از آن خوشوقت می گردد.»

قیامت و چشم های گریان

رسول خدا(ص) به فاطمه زهرا(س) فرمود: « هر چشمی در روز قیامت گریان است مگر چشمی که برای مصائب حسین(ع) گریه کرده باشد. چنین کسی در قیامت خندان و شادان به نعمت های بهشتی است. »

بهشت، هدیه ای به عزاداران حسین(ع)

امام باقر(ع) فرمود: « هر مؤمنی که در سوگ حسین(ع) اشک ریزد، به حدی که بر گونه اش جاری گردد، خداوند او را سالیان سال در سرای بهشت مسکن می دهد. »

امام صادق(ع) فرمود: « هر کس در عزای حسین(ع) بگرید یا دیگری را بگریاند و یا آنکه خود را به حالت گریه و عزا در آورد، بهشت بر او واجب می شود.»

آمرزش گناهان

ریان بن شبیب از امام رضا(ع) روایت کرده که فرمود: « ای پسر شبیب اگر بر حسین(ع) گریه کنی تا آنکه اشک چشمت بر صورتت جاری شود، خداوند گناهان کوچک و بزرگ و کم یا زیاد تو را می آمرزد.»

برترین فضیلت

امام صادق(ع) فرمود: « گریه و بی تابی در هر مصیبت برای بنده مکروه است مگر گریه بر حسین بن علی (ع) که اجر و ثواب نیز دارد.»

گریه قلب

گریه قلب آن است که انسان در درون خویش نسبت به ظلمی که به آن حضرت شده است، احساس غم واندوه نماید و آن اولین مرتبه گریستن است. در حدیث آمده است پاداش گریه قلب آن است که هر نفس او، ثواب خداوند را دارد. همچنین کسی که در درون خویش نسبت به مظلومیت آن حضرت احساس دلسوزی کند،در هنگام مرگ و احتضار خوشحال و راضی از دنیا خواهد رفت. و چنان فرح و خوشحالی در قلب او به وجود می آید که همواره و همیشه در قلب می ماند تا وقتی کنار حوض کوثر پیامبر اکرم(ص) را ملاقات نماید.

اشک ریختن برای امام حسین(ع)

گریه بر امام حسین(ع) پاداش و ارزش بسیاری دارد. امام صادق(ع) می فرماید: « خداوند گریه کننده بر امام حسین(ع) را رحمت می کند، پیش از آنکه اشک از چشمش بیرون بیاید.» این رحمت پروردگار برای کسی است که هنوز اشکی از چشمش خارج نشده است. مقام کسی که بر امام حسین(ع) بگرید و از چشمانش اشک خارج شود خیلی بیش از اینهاست. خداوند متعال عفو و بخشش گناهان کسی را که به مقدار بسیار بسیار کمی برای آن حضرت بگرید را تضمین کرده است.چنانچه در روایات آمده است : « اگر اشک از چشم، هر چند به قدر بال پشه ای بیرون بیاید، سبب غفران گناهان خواهد شد هر چند آن گناهان به اندازه کف دریا باشد.» در حدیث دیگری است که هرگاه یک قطره اشک برای امام حسین(ع) از چشم در جهنم بریزد،آن اشک آتش جهنم را خاموش می نماید. امام صادق(ع) وقتی برای اباعبدالله الحسین(ع) می گریستند،اشک بر صورت و ریش مبارکشان می ریخته است. این نوع گریه حکایت از شدت اشک ریختن و اوج دلسوزی، غم واندوه در مصیبت آن امام مظلوم دارد و کسی که این چنین بگرید خداوند بهشت را بر او واجب نموده است.

ناله زدن و نوحه سرایی

امام صادق(ع) در دعا فرمودند: « خدایا رحمت کن آن ناله ای را که به جهت ما بلند می شود.» و حضرت زهرا(س) هر روز بر مظلومیت امام حسین(ع) گریه و ناله می کرد تا این که پیامبر (ص) او را ساکت و آرام می نمود. حضرت آیت الله العظمی سید مهدی بحرالعلوم می گوید: « خودم دیدم حضرت صاحب الزمان(عج) در روز عاشورا برای جد غریبش امام حسین(ع) به سر وصورت می زد.»

تباکی

یکی از اقسام عزاداری و سوگواری برای امام حسین(ع) تباکی است. تباکی یعنی هر گاه قلب آمادگی نداشته باشد و انسان قادر به گریه کردن نباشد، حداقل سر را به زیر اندازد و اظهار حزن نماید و خود را شبیه به گریه کنندگان در بیاورد. در حدیث آمده است هر کس برای امام حسین(ع) تباکی کند، از اهل بهشت خواهد بود

گریه شور آفرین

گریه بر امام حسین(ع) گریه بر محبت است آن محبتی که در دل های عاشقانش به ثبت رسیده است. گریه بر او گریه بر شوق است زیرا قسمت زیادی از حماسه های کربلا شوق آفرین و شور انگیز است. گریه بر حسین(ع) گریه معرفت و پیوند با هدف متعالی است به تعبیر امام خمینی(ره): « گریه ما سیاسی است. ما ملت گریه سیاسی هستیم. ما ملتی هستیم که با همین اشک ها سیل ایجاد می کنیم و سدهایی که مقابل اسلام ایستاده است را خرد می کنیم. هیهات که گریه بر حسین(ع) گریه ذلت و شکست باشد بلکه گریه پیوند با سرچشمه عزت است.»