فقیرترین افراد94/08/06
عَنِ الصَّادِقِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ أَبِيهِ عَنْ جَدِّهِ (ع)؛ قَالَ: قِيلَ لِلْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ (ع): كَيْفَ أَصْبَحْتَ يَا بْنَ رَسُولِ اللَّهِ؟ قَالَ: «أَصْبَحْتُ وَ لِيَ رَبٌّ فَوْقِي وَ النَّارُ أَمَامِي وَ الْمَوْتُ يَطْلُبُنِي وَ الْحِسَابُ مُحْدِقٌ بِي وَ أَنَا مُرْتَهَنٌ بِعَمَلِي، لَا أَجِدُ مَا أُحِبُّ وَ لَا أَدْفَعُ مَا أَكْرَهُ وَ الْأُمُورُ بِيَدِ غَيْرِي فَإِنْ شَاءَ عَذَّبَنِي وَ إِنْ شَاءَ عَفَا عَنِّي فَأَيُّ فَقِيرٍ أَفْقَرُ مِنِّي».[1]

امام صادق (ع) از پدرش و از جدّش نقل کرده است که شخصی از حضرت حسین بن علی (ع) سؤال کرد یا بن رسول الله شب را چگونه به صبح رساندی؟ [به تعبیر امروزی حال شما چطور است؟]. حضرت (ع) در پاسخ فرمود: شب را به گونه‎ای صبح کردم در حالی که متوجه بودم پروردگار، بالای سر من است [کنایه از اینکه پروردگار با تمام وجود بر من اشراف و تسلط دارد] و آتش دوزخ جلوی من قرار دارد و مرگ به دنبال من است و حساب و کتاب مرا پیوسته دنبال می‎کنند و این در حالی است که وضعیت من بستگی به اعمال من دارد، همچنین آن چیزی را که من دوست دارم الزاماً به آن نخواهم رسید و آن چیزی که از آن اکراه دارم همیشه از من دور نخواهد بود و امور به دست شخص دیگری [خداوند] است که اگر بخواهد می‎تواند مرا عذاب کند و اگر بخواهد می‎تواند مرا مورد عفو خود قرار دهد، پس هیچ فقیری از من فقیرتر نیست.

از کلام امام حسین (ع) در این روایت چند نکته قابل استفاده است؛

1- نکته اول اینکه خداوند پیوسته نسبت به انسان‎ها اشراف و احاطه دارد و هیچ چیزی در نزد پروردگار پنهان نیست.

2- نکته دوم این است که با گذشت عمر انسان، مرگ هر لحظه به او نزدیک‎تر می‎شود، لذا انسان باید مراقب باشد تا به ازای آنچه از عمر او کاسته می‎شود، به بهشتی که از سوی خدا وعده داده شده نزدیک‎تر شود که خودِ خداوند متعال فرموده است: «مَثَلُ الْجَنَّةِ الَّتي‏ وُعِدَ الْمُتَّقُونَ».[2]

3- نکته سوم خواست و اراده خداوند است که بر همه اراده‎ها حاکم است؛ البته این بدین معنا نیست که انسان‎ها نمی‎توانند نقش آفرین باشند بلکه آن چیزی که در رابطه با انسان اهمیت دارد، اعمال اوست.