عواقب ترک دو فریضه امر به معروف و نهی از منکر94/10/09
حضرت آيت الله سيد هاشم حسيني بوشهري «دامت برکاته» مدیر حوزه های علمیه کشور طی سخنانی با اشاره به دو فریضه امر به معروف و نهی از منکر فرمودند: به دو فریضه امر به معروف و نهی از منکر تأکید زیادی در روایات شده است. در این رابطه به دو روایت ذیل اشاره میشود:
روایت اول: قال رسول الله (ص): «إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ لَيُبْغِضُ الْمُؤْمِنَ الضَّعِيفَ الَّذِي لَا دِينَ لَهُ». فَقِيلَ لَهُ: وَ مَا الْمُؤْمِنُ الَّذِي لَا دِينَ لَهُ؟ قَالَ: «الَّذِي لَا يَنْهَى عَنِ الْمُنْكَرِ»[1]؛ نبی گرامی اسلام (ص) فرموده است که خدای متعال نسبت به مؤمن ضعیفی که دین ندارد، ناراحت و غضبناک است. از ایشان (ص) سؤال شد که مقصود از مؤمنی که دین ندارد، چه کسی است؟ حضرت (ص) فرمود: «کسی که نسبت به منکرات بیتفاوت است و نهی از منکر نمیکند».
روایت دوم: قال رسول الله (ص): «إِذَا تَرَكَتْ أُمَّتِي الْأَمْرَ بِالْمَعْرُوفِ وَ النَّهْيَ عَنِ الْمُنْكَرِ فَلْيُؤَذِّنْ بِوِقَاعٍ مِنَ اللَّهِ جَلَّ اسْمُهُ»[2]؛ نبی مکرم اسلام (ص) فرموده است که هرگاه امت من امر به معروف و نهى از منكر را ترک کنند، پس باید اعلان جنگ با پروردگار بنماید.
برخی از افراد، اهل عبادت و نماز و روزهاند، ولی زمانی که در جامعه با منکری مواجه میشوند، از خود عکس العمل نشان نمیدهند و بیتفاوت از کنار آن میگذرند. این مسأله به خصوص بعد از انقلاب رشد بیشتری داشته است. قبل از انقلاب، روحانیت به صورت خودجوش در صحنهها حضور پیدا میکردند، ولی بعد از انقلاب، این مسأله کمرنگ شده است زیرا با تشکیل نهادهای مختلف در این زمینه، کارها بین این نهادها دست به دست میشود و هر نهاد، مسئولیت را متوجه نهاد دیگر میداند و خود را از انجام آن معاف میکند لذا با این کار عملاً روحانیت از این مسأله کنار کشیده است؛ در حالی که روحانیت باید همراه نظام باشد و هر کجا که سستی و تهدیدی در جامعه ایجاد شود، با آن مقابله کند زیرا پایهگذار این انقلاب، روحانیت بوده و در این راه سختیهای بسیاری را تحمل کرده است. از طرف دیگر، دشمن همچنان در صدد از بین بردن انقلاب اسلامی است لذا روحانیت باید در صحنه حضور پیدا کند و صحنه را خالی نکند. بنابراین، دینداری تنها خواندن نماز و انجام برخی از واجبات نیست، بلکه حفظ حریم دین با تمام وجود است و اهتمام و توجه به دو فریضه امر به معروف و نهی از منکر، از آن جمله است.
[1]. ثقة الإسلام کلینی، الکافی، ج5، ص59.
[2]. علامه مجلسی، بحارالأنوار، ج97، باب1، ص78.
