اهمیت دعا 94/10/23
قال مولانا و مقتدانا الامام علی بن الحسین (ع): «الْمُؤْمِنُ مِنْ دُعَائِهِ عَلَى ثَلَاثٍ إِمَّا أَنْ يُدَّخَرَ لَهُ وَ إِمَّا أَنْ يُعَجَّلَ لَهُ وَ إِمَّا أَنْ يُدْفَعَ عَنْهُ بَلَاءٌ يُرِيدُ أَنْ يُصِيبَهُ»[1].
در زندگی دنیا، گاهی شرایطی ایجاد میشود که نگاه و توجه به سمت خداوند متعال و عالم ماوراء دنیا جلب میشود. در اینگونه موارد انسان از خَلق خدا مأیوس و ناامید میگردد و برای گرهگشایی و حل مشکلاتش امیدش فقط به خداوند است. اما معمولاً هنگامی که افراد دعا میکنند، تنها به جنبه اجابت آن توجه دارند لذا توقع دارند که همیشه دعای آنها سریع به اجابت برسد و حتی گاهی برای آن زمان نیز تعیین میکنند. همچنین، برای اجابت دعای خود، به اهلبیت (ع) متوسل میشوند و آنان (ع) را واسطه بین خویش و خداوند متعال قرار میدهند. متأسفانه وهابیت این کار شیعیان را شرک میدانند، ولی امروزه آثار اعتقادات انحرافی آنان آشکار است؛ به طوری که در آتشی که دشمنان اسلام و دین برافروختهاند، شریک میشوند و هیزم در آتش آنها میریزند. بنابراین، چون برخی از افراد تنها به جنبه اجابت دعا توجه میکنند، اگر دعای آنان به اجابت نرسد، دچار حالت یأس و ناامیدی میشوند، در حالی که دعا دارای ابعاد دیگری نیز میباشد که میتوان به جنبه ذخیرهای آن اشاره کرد. بر اساس کلام معصوم (ع) دعا جنبه سرمایه و ذخیره دارد که البته برخی این سرمایه و ذخیره را مربوط به آخرت و قیامت میدانند، ولی برخی دیگر آن را برای همین دنیا میدانند و معتقدند زمانی که انسان دچار مشکلات دیگر میشود، خداوند به دلیل این دعا نسبت به او به دیده عنایت و رحمت نگاه میکند.
فایده دیگر دعا، دفع بلا است؛ به گونهای که به واسطه آن برخی از بلاهای حتمی از انسان دفع میشود. البته همه مصیبتها و مشکلات دنیا بد نیست، ولی چون خاطر را آزرده و نگران میکنند، آنها بد جلوه میکنند. امام سجاد (ع) در تعبیر دیگری در این رابطه فرموده است: «إِنِّي لَأَكْرَهُ لِلرَّجُلِ أَنْ يُعَافَى فِي الدُّنْيَا فَلَا يُصِيبَهُ شَيْءٌ مِنَ الْمَصَائِبِ»[2]؛ خوش ندارم انسان همیشه در خوشی و آسایش باشد و هیچ مشکلی متوجه او نباشد. دلیل این فرمایش حضرت (ع) این است که اگر انسانها همیشه در حالت خوشی و آسایش به سر ببرند، نسبت به مشکلات دیگران بیتفاوت میشوند و اهمیتی برای مشکل سایر مردم قائل نیستند. پیامبر اکرم (ص) که برترین مخلوقات است، درباره مشکلاتی که بر ایشان وارد شده، فرموده است: «ما أوذي نبي مثل ما أوذيت»[3].
[1]. علامه مجلسی، بحارالأنوار، ج75، باب 21، ص138.
[2]. مرحوم کلینی، الکافی، ج2، ص256.
[3]. المناقب، ج3، ص247.
