شماره درس: 12

تاريخ درس: ۱۳۹۰/۴/۱۶

متن درس:

أعوذ بالله من الشیطان الرجیم

بسم الله الرحمن الرحیم

الحمدلله رب العالمین و الصلاة و السّلام علی خیر خلقه أشرف بریة ابوالقاسم محمّد صلی الله علیه و آله الطیّبین الطاهرین و علی جمیع الانبیاء والمرسلین سیّما بقیة الله فی الأرضین و لعنة الله علی اعدائهم أجمعین

شب جمعه متعلق به قطب عالم امکان و محور عالم وجود و واسطۀ بین غیب و شهود یعنی حضرت ولی عصر (عجل الله تعالی فرجه الشریف) است. اظهار ارادت کنید خدمت آقا با سه صلوات.

بحث ما دربارۀ یک امر مهمی بود. مخصوصاً جوانها باید به این امر مهم اهمیت بدهند. بحث این بود که بعضی چیزها موجب سقوط انسان است. این انسانی که خلق شده برای عروج، خلق شده برای اینکه این بُعد جسمی او براق شود و حرکت کند و برسد به جایی که به جز خدا نداند. خلق شده برای یک حرکت استکمالی و آنهم غیرمتناهی. تا خدا، خدایی می­کند این در حرکت استکمالی باشد. رو به قرب خدا باشد. اما گاهی با اختیار خودش، خود را سقوط می­دهد. در وقتی که سقوط کرد، اگر برنگردد و اگر توجه به سقوطش نکند، می­رسد به آنجا که جای او طبقۀ هفتم جهنم است. إِنَّ الْمُنافِقِينَ فِي الدَّرْكِ الْأَسْفَلِ مِنَ النَّار(سوره مبارکه نساء، آیه145). باید در راه مستقیم باشد. ذره­ای این طرف یا آن طرف، او را به سقوط می­کشاند و او را به سقوط می­دهد و باید یک دوام توجهی برای او باشد که در این راه مستقیم بماند. این جملۀ اهدنا الصراط المستقیم که دستور داده شده که ما در سورۀ حمد در نماز بخوانیم، معنایش همین است. از خدا می­خواهیم تا برجا باشیم و حالت انحراف، چه به چپ و چه به راست برای ما پیدا نشود که اگر ذره­ای انحراف باشد، سقوط است و من از همه و مخصوصاً جوانها تقاضا دارم، در وقتی که می­گویند اهدنا الصراط المستقیم، توجه به این معنا داشته باشند. خدایا تو باید کمک کنی. خدایا گرچه همت از من، اما توفیق از توست. خدایا این هدایت که هدایت عنائیه است از تو. به من کمک کن در راه مستقیم بمانم. به من کمک کن که انحرافی چه اینطرف و چه آنطرف برای من پیدا نشود. در وقتی که انحراف شد، سقوط است، می­خواهد چپ باشد یا راست باشد. می­خواهد تند باشد یا کند باشد و توجه به این مطلب هم که در روایات آمده این راه مستقیم که در روز قیامت هم تجسم می­شود روی جهنم، از مو باریکتر است. از آتش سوزانده­تر است و از شمشیر برنده­تر است. اینها از باب مثال است. یعنی ماندن در راه مستقیم مشکل است. توجه می­خواهد صد در صد. توسل می­خواهد به اهل بیت (علیهم السلام). جدی از خدا باید بخواهد که سقوط نکند. لذا بحث ما فوق العاده ارزنده است. و ما باید این موجبات سقوط را در نظر داشته باشیم. بحث امشب ما که خیلی مهم است، اینست که یکی از موجبات سقوط، خوردن حرام است. العیاذ بالله مواد مخدر باشد یا اعتیادهای زمان ما باشد یا غذای حرام باشد. گرچه معلوم است که اگر شراب بخورد، غیر از آنست که غذای حرام بخورد، اما در اینکه هر دو انسان را به سقوط می­کشاند اشکالی نیست. لذا سفارش روی اینکه مواظب باشید که غذای حرام نخورید. حتی اسلام قبل از انعقاد نطفه، دستور می­دهد که اگر غذا حرام شد، این نطفه خطرناک می­شود. در میان مردم مشهور است که یک بچه­ای که خیلی بدی می­کند، به او می­گویند لقمه حرام. این حرف به جایی است و حرفی است که در روایات ما آمده است. حرفی است که دستور داده شده که مواظب باشید قبل از انعقاد نطفه این نطفه از غذای حلال باشد. مواظب باشید که بچه در شکم مادر حلال بخورد. مواظب باشید که وقتی بچه به دنیا می­آید، شیر مادر حلال باشد. مواظب باشید در خانه و در زندگیتان غذای حرام نباشد. برای اینکه غذای حرام روی نطفه تأثیر دارد. در شکم مادر غذای حرام برای بچه تأثیر عجیبی دارد. در وقتی به دنیا می­آید اگر شیر از غذای حرام بخورد، این بچه معلوم نیست که عاقبت بخیر بشود. و باید مواظب باشیم که بچه­مان در اثر غذای حرام ناباب نشود و به عبارت دیگر به سقوط کشانده نشود. راجع به خود ما هم بسیار سفارش شده است، به اندازه­ای که در روایات می­خوانیم که اگر کسی مواظب باشید که غذای حرام نخورد، ثوابش بالاترین ثوابهاست. حتی در روایات می­گوید که اگر انسان از غذای حرام اجتناب کند، تا دویست هزار رکعت نماز بخواند، آن اجتناب از غذای حرام بهتر است. سببش هم اینست که آن غذای حرام انسان را به سقوط می­کشاند. اول سقوطش اینست که یک حال غفلتی برای او پیدا می­شود. سقوطش این می­شود که دیگر حال عبادت ندارد. دیگر از نماز لذت نمی­برد. سقوطش می­رسد به آنجا که از گناه لذت می­برد. سقوطش می­­رسد به آنجا که رابطۀ با خدا برایش مشکل است. دیگر نه موفق به نماز شب نمی­شود بلکه موفق به نماز اول وقت هم نمی­شود. دیگر می­رسد به آنجا که کار زشت برای او کار خوب می­شود. به قول قرآن یک جهل مرکبی برای او پیدا می­شود. قرآن می­فرماید ورشکسته ترین افراد همین است. می­­فرماید: هَلْ نُنَبِّئُكُمْ بِالْأَخْسَرِينَ أَعْمالًا. الَّذِينَ ضَلَّ سَعْيُهُمْ فِي الْحَياةِ الدُّنْيا وَ هُمْ يَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ يُحْسِنُونَ صُنْعا(سوره مبارکه اعراف، آیات 103-104) می­خواهید یک کسی را نشان دهم که ورشکسته ترین افراد است یعنی سقوط کرده است و حسابی هم سقوط کرده است. می­فرماید آن کسی که کار بد می­کند و خیال می­کند که کار خوبی می­کند. این جهل مرکب در اثر خوردن غذای حرام است. یکی از آثاری که غذای حرام دارد، اینکه انسان مبتلا می­شود به جهل مرکب. کارهای بد می­کند و خیال می­کند که این کار خوب است. می­رسد به آنجا که فرهنگش خراب است و فرهنگ غربی است اما تخیل می­کند که بهترین فرهنگهاست. می­رسد به آنجا که فرهنگ اسلام را یک فرهنگ خرافی می­داند. چادر نه اینکه برایش ارزش ندارد بلکه یک خرافت است. لباسهای غربی برایش یک امتیاز است. می­رسد به آنجا که دین را و مسجد و محراب را مسخره می­کند. و نماز را مسخره می­کند. مسجد برای او بی ارزش می­شود و یا لاأقل بی تفاوت راجع به مسجد و محراب می­شود. اما چه چیز برایش ارزش است؟ کارهای زشت و فرهنگی غربی. می­رسد به آنجا که کم کم ظلم را یک امتیاز می­داند. می­رسد به آنجا که رباخوری و ربادادن و رشوه دادن و رشوه خوردن برایش یک امتیاز می­­شود و برایش یک کار معمولی می­شود و بالاخره سقوطش به اینست که رابطۀ با خدایش قطع می­شود و رابطۀ با شیطانش وصل می­­شود و آن به آن رو به سقوط است تا بمیرد. متأسفانه وقتی هم که مُرد سقوطش ادامه دارد. خدا نکند کسی به اینجا برسد که سقوطش ادامه داشته باشد و حتی در جهنم سقوطش ادامه داشته باشد. دیگر در دنیا قابل هدایت نیست. به قول قرآن، کور است و کر است و بی دل است و مثل حیوانها و از حیوانها پست تر است و یک حال غفلتی بر او حکمفرماست. وَ لَقَدْ ذَرَأْنا لِجَهَنَّمَ كَثِيراً مِنَ الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ لَهُمْ قُلُوبٌ لا يَفْقَهُونَ بِها وَ لَهُمْ أَعْيُنٌ لا يُبْصِرُونَ بِها وَ لَهُمْ آذانٌ لا يَسْمَعُونَ بِها أُولئِكَ كَالْأَنْعامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ أُولئِكَ هُمُ الْغافِلُونَ‏(سوره مبارکه اعراف، آیه 179)

چه چیز انسان را به غفلت می­کشاند؟ غذای حرام. به دست آوردن غذای حلال را هم باید بدانیم که مشکل است اما لازم است. یک وقتی برایتان یک روایت می­خواندم و روایت عجیب است. یک کسی که از مریدهای خاص امام صادق (سلام الله علیه) است، می­گوید امام صادق مرا خواستند و فرمودند من دلم می­خواهد برای خرج و مخارجم کاسبی بکنم و خودم که نمی­توانم کاسبی کنم اما یک پولی دارم و دلم می­خواهد تو کاسبی کنی به عنوان مضاربه. پول مال من و استفاده برای هر دو. این آقا می­گوید خوشحال شدم از اینکه امام من، امام صادق (سلام الله علیه) مرا امین می­داند که من برایش کاسبی کنم. می­گوید پول امام صادق را گرفتم و پول هزار درهم بود. یک جنسی خریدم و با قافله رفتیم به شام و نرسیده به شام، قافله ای برمی­گشت. سراغ گرفتیم که در شام این جنسی که ما داریم چه وضعی دارد. گفتند که کمیاب است و هرطور بخواهید بفروشید، می­شود. می­گوید با رفقا تصمیم گرفتیم که دوبرابر بفروشیم. یک تومان خریدیم و دو تومان بفروشیم. می­گوید این تصمیم را گرفتیم و به شام رفتیم و اتفاقا چنین شد و من جنس را فروختم و هزار درهم شد دو هزار درهم و خیلی خوشحال شدم که توانستم به امام صادق (سلام الله علیه) خدمت بکنم. می­گوید آمد و پولها را دو تا کیسه یعنی دو هزار درهم در خدمت امام صادق گذاشتم. امام صادق (ع) فرمودند اینها چیست. قضیه را گفتم و این گرانفروشی را گفتم. آقا خیلی ناراحت شدند و یکی از کیسه­ها را برداشتند و گفتند این هزار درهم که به تو دادم مال من و مضاربه فسخ است. آن هزار درهم را هم هرکار می­خواهی بکن و این پولها به درد من نمی­خورد. اینجا مرادم است که امام صادق (ع) یک روایت خواندند و این روایت باید سرمشق زندگی ما باشد. فرمود: مُجالدة السیف اهون من طلب الحلال. انسان در خط مقدم جبهه باشد، آسانتر از اینست که بتواند حلال به دست بیاورد. حلال به دست آوردن مشکل است. اما لازم است. انسان گرسنگی بخورد تا اینکه العیاذبالله حرام بخورد، معلوم است که باید گرسنگی بخورد. حرام خوردن انسان را بیچاره می­کند. حرام دادن به بچه­ها، انسان را و بچه­ها را بدبخت می­کند. شما الان ببینید که وضع فرهنگی ما خیلی بد است. یعنی دخترهای ما و پسرهای ما خیلی وضعشان بد است و ما الان عفت عمومی نداریم. ما الان غیرت عمومی نداریم. ما الان با کمال شهامت یک فساد اخلاقی در جامعۀ ما حکمفرماست. به قول امام صادق (ع)، عفت از زنها رفته و غیرت از مردها رفته است. اصلاً رسیده به آنجا که بی­عفتی یک ارزش شده است. بی غیرتی یک ارزش شده است. اینها از کجا پیدا می­شود؟. ماها که شیعه هستیم. ماها که به راستی عقیده داریم و عقیدۀ ما خیلی عالی است. ما که اشهد أن علیاً ولی الله، داریم. ما که تا سرحد عشق زهرا را دوست داریم. ما که تا سرحد عشق امیرالمؤمنین دوست داریم. اما چرا چنین شده است؟ به خاطر غذای حرام. در اداره­های ما بیکاری هست و کم کاری هست و رشوه خواری هست. معلوم است کسی که رشوه بخورد و در اداره کم کاری کند و بدکاری کند، این پول حرام است و این شهریه و این حقوق حرام است و وقتی حرام به دختر و پسر می­دهد، کارشان به آنجا می­رسد که بی عفتی برایشان ارزش می­شود. خدا لعنت کند این موبایلها که برایشان یک خانۀ شیطان می­شود و دیگر سر و کار با مسجد ندارد و اصلاً آخوند را خرافت می­داند. اینها از کجا پیدا می­شود؟ از حرام. الان بازار ما، بازار اسلامی نیست. ربا داده می­شود و ربا خورده می­شود و گرانفروشیها عجیب است و کم فروشیها عجیب است و غش در معامله فراوان است. معلوم است این بازاری دیگر نمی­­تواند یک دختر و پسر مقدس تحویل جامعه بدهد. لذا خودش مسجدی است اما پسر و دخترش نه اینکه حال مسجد ندارد بلکه پدرش را هم مسخره می­کند. وقتی غذا حرام شود، کار به اینجا می­رسد. به قول امام صادق(ع) از آنطرف هم مُجالدة السیف اهون من طلب الحلال، تهیه کردن غذای حلال هم مشکل است. این می­خواهد هم تجمل گرا باشد و هم دیندار. وقتی خمس در جامعه یک ضدارزش باشد، معلوم است این پولی که در خانه می­برد و این غذایی که به خانه می­برد، حرام است. وقتی این حرام را بچه­ها بخورند دیگر نه اینکه راجع به دین کسل و غافل می­شوند بلکه سقوط است و سقوطش هم به جاهای عجیبی می­رسد. جوانها! در زمان متوکل یکی به نام شریک که آدم خیلی مقدسی بوده است. هم مقدس بوده است و هم عالم. علاوه بر این انقلابی هم بوده است. سروکار پیدا کرد با دربار و با متوکل و متوکل از او تقاضا کرد که بیا و قاضی القضات من بشو. او با کمال شهامت گفت نه، دستگاه ظلم است و قرآن می­فرماید زیر بار ظلم نرو. گفت پس بیا معلم این بچه­های من باش. معلم خانوادگی ما باش. گفت نه، این بچه­های تو هم فردا مثل تو هستند و من اعانت به ظلم نخواهم کرد. خیلی با شهامت و آنهم در مقابل متوکلی که امیرالمؤمنین (ع) می­فرماید شرّتر از همۀ بنی عباس این آقا است. به راستی هم آدم شروری بود. موقع شام شد. گفت پس شام پیش ما باش. این آقا برای اینکه فرار کند گفت خوب یک شام پیش این بخوریم. شام را خورد و وقتی شام سلطنتی را خورد به خانه رفت. کم کم این شام گل کرد یعنی حرام گل کرد. وقتی حرام گل کرد، فکر انحرافی است. نمی­شود که غذای حرام در شکم باشد و فکرها، فکرهای الهی باشد و دیگر برای نماز شب بلند شود و خدا خدا بکند. دیگر شیطان آلت خوبی برای انحراف در این پیدا کرده است و لذا فکر شیطانی این را گرفته است. گفت ما برای چه قاضی القضاتی را رها کردیم. برای اینکه من بروم قاضی القضات بشوم و بتوانم خدمتی به خلق خدا بکنم. بیخود رها کردم. همانی که با کمال شهامت می­گفت من نمی­آیم رئیس قوۀ قضائیه برای تو بشوم برای اینکه تو ظالمی، الان توجیه گریش رسید به اینجا که این کار، کار مقدسی است. معلوم است شیطان هم خوب بلد است توجیه کند به عنوان خدمت به خلق خدا. گفت فردا می­رویم و قاضی القضاة می­شویم. دوباره فکر شیطانی جلو آمد و گفت می­روم معلم خانوادگی این بچه­ها می­شود و این بچه­ها را تربیت می­کنم به تربیت اسلامی و اینهم یک کار مقدسی است. فردا صبح با پای نامبارکش آمد و هر دو سمتی که با اصرار متوکل قبول نمی­کرد، هر دو را قبول کرد. بنا شد یک حقوق حسابی هم به او بدهند. هم قاضی القضاة متوکل شد و هم معلم خانوادگی دربار شد، اما خود متوجه است. مرادم اینجاست که گاهی هم انسان درحالی که منحرف است اما یک حال توجهی هم برای او پیدا می­شود. رفته بود که حقوق بگیرد و حقوقش هم خیلی بالا بود. اما یک درهمی و یک دینار مشکوکی به او داد. این درهم و دینار را انداخت در مقابل رئیس بیت المال و گفت این چیست؟. او گفت این همه پول به تو می­دهم و حالا یکی از آنها خراب باشد مگر ارث پدرت را می­دهی. گفت نه، دینم را می­دهم به خاطر این پولها. می­دهد اما در وقتی که غذای حرام شکمش را پر کرده، معلوم است که رستگاری این مشکل است. می­رسد به آنجا که یک غذای حرام بیشتر نیست اما همین غذای حرام این را هم قاضی القضاة متوکل می­کند و هم معلم درباری و معلم خانوادگی می­کند. لذا بزرگان به این قضای حرام فوق­العاده اهمیت می­دادند. به امیرالمؤمنین (سلام الله علیه) گفتند استاندار تو به جایی رفته است که نباید برود و آنجا یک غذایی در مقابلش گذاشتند و این گوشت بود اما متصل به استخوان و این استخوان را گرفت و گوشت را لیسید. امیرالمؤمنین (ع) خیلی ناراحت شدند و یک نامۀ تندی به این نوشتند و فرمودند که رفتن به این منازل تشریفاتی و خوردن این غذاهای تشریفاتی سزاوار استاندار من نیست. در نهج البلاغه دارد که فرمودند عثمان بن حنیف، من که امام مردم هستم، در روز به دو دانه نان جو، دو تا پیراهن وصله­ای و آنهم بشور و بپوش، درحالی که می­توانم بهترین غذاها را بخورم و می­توانم بهترین زندگیها را بکنم، اما هیهات از اینکه من اینطور باشم. مگر می­شود من بیت المال مسلمانان را هدر بکنم با اینکه غذای خوب یا اینکه لباس خوب داشته باشم. این امیرالمؤمنین (سلام الله علیه) به همۀ استاندارها و من جمله این آقا یک جمله دارد که می­فرماید: أَدِقُّوا أَقْلَامَكُمْ- وَ قَارِبُوا بَيْنَ سُطُورِكُمْ- وَ احْذِفُوا عَنِّي فُضُولَكُمْ وَ اقْصِدُوا قَصْدَ الْمَعَانِي- وَ إِيَّاكُمْ وَ الْإِكْثَارَ- فَإِنَّ أَمْوَالَ الْمُسْلِمِينَ لَا تَحْتَمِلُ الْإِضْرَار؛ استاندار من در وقتی که نامه به من می­نویسی، قلم را ریز کن و درشت نباشد و سطرها را جدا نه و فاصله بین سطرها نینداز و قلم فرسائی نکن و جان کلام را بنویس. برای اینکه اگر قلمت درشت باشد و اگر جان کلام را ننویسی و اگر بین سطرها فاصله باشد، کاغذ زیاد مصرف می­­شود و اموال مسلمانها تحمل چنین ضرری را ندارد. این امیرالمؤمنین است راجع به بیت المال. این امیرالمؤمنین است راجع به غذای حرام و غذای حلال. و ما خیلی باید مواظب باشیم. اداره­ایها بیشتر از بازاریها و بازاریها بیشتر از اداره­ایها و اهل علم بیشتر از همه و بالاخره همه و همه باید بدانیم که غذای حرام انسان را به سقوط می­کشاند. بعضی اوقات سقوطی که برگشت هم ندارد. یعنی انسان یک وقت می­­رسد به آنجا که دیگر نمی­تواند برگردد و می­خواهد که برگردد اما دیگر نمی­شود. برای اینکه انّ المنافقین فی الدرک أسفل من النار. یکی از علمای بزرگ برای من تعریف می­کرد از یکی از علمای بزرگ و می­گفت با این مسافرت بودیم. در وسط راه ماشین توقف کرد و یک چند دقیقه­ای ماشین بود و بعد سوار شدیم. بچۀ این آقا از مادرش آب خواست. به او آب داد. آن آقا پرسید این آب را از کجا آوردی؟ گفت وسط راه آفتابه را آب کردم. آن آقا به من می­گفت یک حالت عجیبی برای این پیدا شد. به من چه کنم. این آفتابه وقتی وزنش کردیم بی آب بود و در وسط راه با آب شد و ماشین تحمل این مقدار آب را کرده. حال من چه کنم و از چه کسی حلالیت بطلبم. هرچه آن آقا به من می­­گفت. آقا جون اینها چیست؟ معلوم است که طوری نیست و معلوم است که حلال است. برای من روایت می­خواند و می­گفت مگر نمی­بینی امیرالمؤمنین (سلام الله علیه) می­گوید: اللهم انّی أعوذ بک من نقاش الحساب. یعنی خدایا پناه می­­برم به تو که راجع به حق الناس در روز قیامت منقاش بازی است. یعنی گاهی تیغ در دست انسان می­رود و می­تواند این تیغ را از دست بیرون بیاورد و گاهی تیغ فرو می­رود و پیدا نیست و باید با منقاش پیدا شود. امیرالمؤمنین (ع) می­گوید: حق الناس در روز قیامت منقاش بازی است. انّ ربک لبالمرصاد. خدا در کمینگاه است. در کمینگاه چه کسی؟ خودش قسم خورده و فرموده به عزت و جلالم ممکن است از حق الله بگذرم اما از حق الناس نخواهم گذشت. عباداتش را می­دهند به کسی که بستکار است و به کسی که مال او را خورده و از او رشوه خواری کرده و رباخواری کرده است. اعمال خوبش را به او می­دهند و سر خودش بی کلاه می­ماند. و بالاخره بدانید که حق الناس مشکل است. غذای حرام تأثیر عجیبی روی بچه­ها دارد. یکی از علمای بزرگ در همین اصفهان، یک تاجری برای شام وعدۀ او را گرفته بود. رفت شام و وقتی شام را خورد بعد از شام این تاجر یک قباله آورد تا این آقا امضاء بکند. این آقا متوجه شد که این شامی که خورده، شبهۀ رشوه دارد. آن کسانی که اطراف آن آقا بودند نقل می­کنند که رنگ این آقا تغییر کرد و بنا کرد مثل بید بلرزد. رو کرد به تاجر و گفت من چه کردم که این زهرمار را به خورد من دادی و بعد هم رفت لب باغچه و آن غذا و آن زهرمار را قی کرد. اینها یعنی چه؟ آیا آنها دیوانه هستند یا ما؟.

سلمان فارسی می­گوید در دورۀ آخر زمان اینطور است که افراد خوب نمی­توانند زندگی کنند. مردم می­گویند اینها دیوانه هستند. اما آنها هم می­گویند اینها که آدم نیستند و اینها شیطان هستند. به راستی هم یک مشت شیطان جمع شدیم و راجع به غذای حرام اصلاً و ابداً اهمیت نمی­دهیم و خودمان را آدمهای حسابی می­دانیم و رشوه سرتاپایش را گرفته و رباخوری و ربادادن سرتا پایش را گرفته و بالاخره غذای حرام هم شکم خودش و هم شکم زن و بچه­اش را پر کرده و می­توانم بگویم در روز قیامت این بچه­ها شکایت می­کنند که خدایا ما منحرف شدیم و شکایت این پدر را به تو می­کنیم، برای اینکه این غذای حرام در خانه آورد و ما خوردی و منحرف شدیم.

نسئلک اللهم و ندعوک باسمک العظیم الأعظم الاعز الاجل الاکرم بحق الحسین و اخته زینب یا الله یا الله یا رحمن یا رحیم یا مقلب القلوب ثبت قلوبنا علی دینک