أعُوذُ بِاللهِ مِنَ الشَّيطانِ الرَّجيم؛ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيم وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبّ‏ِ الْعَالَمِين
وَصَلَّی اللهُ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطَّيِّبينَ الطّاهِرين وَ لَعنَةُ اللهِ عَلی اَعدائِهِم أجمَعِين.
 

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيم؛ اللّهم صَلِّ عَلَی محَمّدٍ وَ آلِ محمَّدٍ و اسمَع نِدائی إذا نادَیتُک و اسمَع دُعائی إذا دَعَوتُک و أقبِل عَلَیَّ إذا ناجَیتُک فَقَد هَرَبتُ إلیکَ وَ وَقَفتُ بَینَ یَدَیک.

بحث ما راجع به ماه مبارک رمضان بود. گفتیم که افضل اعمال در این ماه هم تلاوت آیات الهی است که از مصدر وحی نازل شده است و هم راز و نیاز و اظهار حاجات عبد نسبت به ربّ است، چه در قالب دعاهای مأثوره باشد و چه دعاهای غیرمأثوره. پس دو چیز است که انسان در ماه مبارک رمضان به آن‏ها ترغیب شده است؛ تلاوت آیات الهی و دعا.

انبیا آن‎طور که قرآن از آن‏ها حکایت می‎کند، ابتدا برای خود طلب مغفرت می‎کردند: «رَبَّنَا اغفِر لِی»، بعد «وَ لِوَالِدَیَّ» و بعد بقیّه را دعا می‏کردند: «وَ لِلمُؤمِنین».[1] هم‎چنین از پیغمبر اکرم روایت بود که حضرت ابتدا برای خودش و بعد برای امّتش طلب مغفرت می‎کرد. روایات متعدّدی را در جلسه گذشته خواندم که حضرت هفتاد بار در روز استغفار می‎کردند. گفتم که در دعاها هم، مثل دعای کمیل که کلمات علی(علیه‎السلام) است، مسأله استغفار زیاد دیده می‎شود. در دعای کمیل می‎خوانید: «الَّلهُمَّ اغفِر لِيَ الذُّنُوبَ الَّتِي تَهتِكُ العِصَمَ اللَّهُمَّ اغفِر لِيَ الذُّنُوبَ الَّتِي تُنزِلُ النِّقَمَ اللَّهُمَّ اغفِر لِيَ الذُّنُوبَ الَّتِي تُغَيِّرُ النِّعَمَ اللَّهُمَّ اغفِر لِيَ الذُّنُوبَ الَّتِي تَحبِسُ الدُّعَاءَ».[2]

سؤال این بود که با توجه به این‏که انبیا و اولیا معصوم و مطهّر هستند، چه معنا دارد که اوّل برای خود طلب مغفرت می‎کنند و بعد برای دیگران؟ جلسه گذشته در پاسخ به این سؤال، سه وجه را بیان کردم که دیگر تکرار نمی‎کنم. این وجوه در واقع توجیهاتی است که در این رابطه کرده‎اند؛ هم نسبت به آیات و هم نسبت به روایات و اعمالی که از معصومین وارد شده است و هم نسبت به ادعیه، مثل ادعیه صحیفه سجادیّه.

استاد ما(رضوان‎الله‎تعالی‎علیه)[3] غیر از آن وجوه سه‎گانه‎ای که من جلسه گذشته عرض کردم، وجه دیگری را برای استغفار انبیا و اولیا بیان می‎فرمایند؛ البته وجوه دیگری هم هست، امّا من این وجه را برای حُسن ختام بحث مطرح می‎کنم.

ایشان ابتدا به عنوان مقدّمه برای توجیه این استغفارها می‎فرمایند: «اولیای خداوند، مثل علی(علیه‎السلام) چون با چشم ولایتشان حقیقت این عالم را مشاهده کرده بودند، جوار رحمت حق‏تعالی را به هر دو عالم نمی‎دادند». یعنی جوار رحمت حق‏تعالی را چه به عالم دنیا و چه به عالم آخرت و حتّی به بهشت نمی‎دادند. بعد هم ایشان برای شاهد مطلبشان می‎فرمایند: «لذا علی(علیه‎السلام) می فرماید: «وَ اللَّهِ لَابْنُ أَبِي طَالِبٍ آنَسُ بِالْمَوْتِ مِنَ الطِّفْلِ بِثَدْيِ أُمِّه‏».[4] به خدا قسم پسر ابوطالب به مردن، از بچّه به پستان مادر مأنوس‎تر است».

ایشان می فرماید: «اگر به واسطه مصالحی نبود، نفوس طاهره آن‏ها در این محبسِ ظلمانیِ طبیعت لحظه‎ای توقف نمی‎کرد». اولیای خدا وظیفه‎شان این بود که به این دنیا پای گذارند و کارها و مسؤولیت‏های الهی‏شان را انجام دهند. به تعبیر ما اگر به خودشان واگذار می‎شد، آن‏ها لحظه‎ای نمی‎خواستند در این دنیا باشند؛ ولی وظیفه‏شان این‏گونه اقتضا می‏کرد. اگر به واسطه مصالحی نبود، نفوس طاهره آن‏ها در این محبسِ ظلمانیِ طبیعت لحظه‎ای توقف نمی‎کرد.

بعد ایشان می‎فرماید: «خود وقوع در کثرت و نشئه ظهور و اشتغال به تدبیرات مُلکی بلکه تأییدات ملکوتی، رنج و المی است که ما حتی نمی‎توانیم تصوّر آن را هم بکنیم». «وقوع در کثرت» یعنی همین‏که ایشان از آن عالم بالا به این عالم پایین نزول کردند. عالم کثرت، همین عالم دنیا است. همین بودنِ در اینجا و این‏که در اینجا به یک سنخ تدبیرات مُلکی و دنیوی، بلکه بالاتر، به تأییدات ملکوتی مشغول شوند، رنج و المی است که ما حتّی نمی‎توانیم آن را تصوّر کنیم.

ایشان می‏فرماید این اولیای خدا، همین بودن‎شان و آمدن‎شان در دنیا، برای ایشان رنج بوده است. این‏ها هیچ‎وقت نمی‎خواستند از جوار رحمت حق‏تعالی فاصله بگیرند. می‎دانی این‏ها کجا بودند و حالا کجا آمده‏اند؟! اگر بخواهم تشبیه کنم، باید بگویم مانند کسی است که در گلستانی بوده و اکنون او را در زباله‎دانی آورده‏اند. البته به خاطر انجام وظیفه‎ آمده‏اند؛ باید برای انجام تکالیف الهی‏شان به این عالم دانی پای می‏گذاشتند و این زحمات را تحمّل می‏کردند.

ایشان در ادامه می‎فرماید: «بیشتر ناله اولیا از درد فراق و جدایی از محبوب و کرامت او است و در مناجات‎های خود هم به این مطلب اشاره کرده‎اند». آه و ناله و درد آن‏ها از این است که چرا من را از آن گلستان به اینجا آوردند؟! ایشان به سراغ دعای کمیل از علی(علیه‏السلام) می‎روند و اشاره به این جمله می‎فرماید: «فَهَبنِي يَا إلَهِي وَ سَيِّدِي وَ مَولَايَ وَ رَبِّي صَبَرتُ عَلَى عَذَابِكَ فَكَيفَ أصبِرُ عَلَى فِرَاقِكَ».[5] ای خدا، ای پروردگارم، گیرم که در عذابت شکیبایی نمایم، چگونه از دوری‎ات شکیبا باشم؟! درد و الم برای من این است که از تو جدا شدم و از جوار تو تنزّل کردم!

ایشان در ادامه می‎فرماید: «آن‏ها احتجاب مُلکی و ملکوتی نداشتند». احتجاب مُلکی که ایشان می‎فرماید، یعنی تعلّقات دنیوی و دل‎بستگی به دنیا و امور مادّی. این‏ها حجاب‏های مُلکی است. حتّی ایشان می‎فرماید اولیای خدا احتجاب ملکوتی هم نداشتند. من جلسه گذشته در توضیح یکی از وجه‎ها گفتم که دو نوع حجاب داریم؛ ظلمانی و نورانی. اگر تعلّق به دنیا حجاب ظلمانی باشد، این‏ها نه تنها حجاب ظلمانی نداشتند، بلکه حجاب نورانی هم نداشتند. یعنی تعلّقی به مقامات معنوی هم نداشتند.

ایشان وجود هر دو نوع حجاب را از اولیای معصوم خدا  نفی می‎کنند و می‎فرماید: «آن‏ها احتجاب مُلکی و ملکوتی نداشتند و از جهنّم طبیعت گذشتند و آن خامده بود و فروزان نبوده است». باید این‏ها را کمی توضیح دهم. ما در سوره مریم آیه‏ای داریم که می‏فرماید: «وَ إِنْ مِنْكُمْ إِلاَّ وارِدُها كانَ عَلى‏ رَبِّكَ حَتْماً مَقْضِيًّا».[6] این آیه راجع به جهنّم است. می‏فرماید کسی از شما نیست مگر این که وارد جهنّم شود؛ مسلّماً همه شما باید از جهنّم عبور کنید. در ذیل این آیه از بعضی از ائمه(علیهم‎السلام) سؤال می‎کنند که آیا عموم این آیه پیغمبر اکرم را هم شامل می‏شود؟ آیا شما را هم در بر می‏گیرد؟ آیا چون آیه شریفه هیچ‎کس را استثنا نکرده است، حتّی پیغمبر و علی(علیه‎السلام) هم وارد جهنّم می‎شوند؟ حضرت می‎فرماید: «جزناها و هی خامدة».

استاد ما در اینجا به این روایت اشاره می‎کند و می‎فرماید بله! اولیای خدا از جهنّم طبیعت گذشته‎اند و آمده‎اند، ولی آن خامده بوده است؛ یعنی فروزان نبوده است. آن‏ها هم مثل من و تو از عالم طبیعت آمدند، امّا این طبیعت اصلاً دامن آن‏ها را نگرفته است. مایه جهنّم، همین تعلّقات انسان به طبیعت است. ایشان ترجمه «و هی خامده» را می‎آورد و اصلاً خود روایت را هم نمی‎آورد. می‎فرماید: «از جهنّم طبیعت گذشته‎اند و او خامده بوده است و فروزان نبوده است».

بعد ایشان می‎فرماید: «و تعلّقات عالم در آن‏ها نبوده است و قلوب آن‏ها خطیئه طبیعی نداشته است؛ ولی وقوع در عالم طبیعت، خود حظّی طبیعی است و التذاذ قهری که در مُلک برای آن‏ها حاصل می‎شد، ولو به مقدار خیلی کم هم که بود، اسباب حجاب می‎شد». بالاخره معصومین هم در این عالم دنیا می‎نشستند، برمی‎خاستند و مانند انسان‎ها زندگی می‎کردند. آیا ائمه ما شیرینی را از تلخی تشخیص نمی‎دهند؟ اگر تشخیص نمی‎دادند که نقص داشته‎اند؛ در حالی که ما امام ناقص نداریم. پس التذاذ آن‏ها از طبیعت و عالم مادّه، امری قهری بوده است. در نتیجه آنچه که شیرین بوده است، برای ایشان کمی تلخ بوده است.

ایشان چه‎قدر زیبا تعبیر می‎فرمایند! می‎فرماید: «وقوع در عالم طبیعت، خود حظّی طبیعی است و التذاذ قهری که در مُلک برای آن‏ها حاصل می‎شد، ولو به مقدار خیلی کم هم که بود، اسباب حجاب بود». چنان‎چه از حضرت رسول(صلی‎الله‎علیه‎وآله‎وسلم) منقول است که فرمود: «إِنَّهُ لَيُغَانُ عَلَى قَلْبِي وَ إِنِّي لَأَسْتَغْفِرُ اللَّهَ فِي كُلِّ يَوْمٍ سَبْعِينَ مَرَّةً».[7] گاهی دلم را کدورتی می‎پوشاند و من هم به واسطه آن هر روز هفتاد بار از خداوند درخواست آمرزش می‎کنم.

نگاه کنید که ایشان منشأ استغفار را چه چیزی قرار می‎دهند؛ حتّی ایشان ملکوت را هم اضافه کرده است. می‏فرماید این‏ها نباید از غیر محبوبشان از چیز دیگری خوششان بیاید. همین‏که از این مقامات ملکوتی خوششان آمد، همین برای آن‏ها حجاب و منشأ استغفار بوده است. این‎که نتوانند توجّه تام به محبوب‎شان داشته باشند، منشأ استغفار بوده است.

من این را در مباحثم عرض کرده‏ام که این‏ها در راه انجام وظیفه الهی‎شان مأمور به ابلاغ بودند. امثال ما می‎رفتند خدمت انبیا و اولیای خدا و ایشان هم برای خدا من را توصیه می‎کردند و احکام الهیّه را بیان می‎فرمودند. به همین مقدار که به من توجّه کرده است، کمی از توجّه به آن طرف کم شده است. گرچه توجّهِ ایشان به پایین به خاطر رضای خدا و در راه انجام وظیفه‏ای بود که از عالم بالا بر عهده داشتند، امّا همین که توجه‏شان به پایین افتاد، کمی از توجّه ایشان به بالا کم شد. چه بسا پیغمبر وقتی امثال ما را که می‎دید، استغفار می‎کرد!

حضرت روزی هفتاد بار استغفار می‎کرد؛ امّا برای این که وقتی می‎خواهد از محبوبش چیزی بخواهد، تمام حجب را پاره کرده باشد و هیچ حجابی در بین نباشد. بعد هم برای من و تو استغفار می‎کند. حالا فهمیدید چرا پیغمبر اوّل برای خودش استغفار می‎کند؟ دوبار می‎گوید: «اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِي وَ لِأُمَّتِي، اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِي وَ لِأُمَّتِي».[8] فهمیدید چرا؟ این هم یک وجه بود.

امیدوارم خداوند در این ماه عنایات خاصّه‎اش را بر همه ما نازل بفرماید! یکی از صحنه‎هایی که در روز عاشورا بسیار بر حسین(علیه‎السلام) سخت گذشت، این صحنه بود که نقل می‎کنند: «نظر یمیناً و شمالاً و لم یر من أصحابه أحدا». حسین(علیه‎السلام) یک نگاه کرد؛ دید هیچ کس از بنی‎هاشم، جوان‎ها و اصحاب باقی نمانده است و همه شهید شده‏اند. حسین(علیه‏السلام) تک و تنها شده است. حالا باید به میدان برود. می‏نویسند: «نادَى»، یعنی با صدای بلند گفت: «يَا سُكَيْنَةُ يَا فَاطِمَةُ يَا زَيْنَبُ يَا أُمَّ كُلْثُومٍ عَلَيْكُنَّ مِنِّي السَّلَامُ». بی‏بی‏ها را صدا زد؛ یعنی خداحافظ، من هم رفتم! این بی‎بی‎ها و بچه‎ها از خیمه‎ها بیرون ریختند و اطراف حسین(علیه‎السلام) را گرفتند. چه صحنه‎ای است!...

سُکَینه دختر نازدانه حسین(علیه‎السلام) که خیلی مورد علاقه حسین(علیه‎السلام) است، آمد جلوی پدر را گرفت. گفت: «يَا أَبَهْ اسْتَسْلَمْتَ لِلْمَوْتِ». پدر، آیا دیگر تن به مرگ دادی؟ حسین(علیه‏السلام) فرمود: دخترم، چگونه تن به مرگ ندهد کسی که یار و یاوری ندارد؟ سکینه یک تقاضا از پدر کرد؛ گفت: «رُدَّنَا إِلَى حَرَمِ جَدِّنَا». یعنی حالا که این‎طور است، اوّل ما را مدینه بگذار، بعد خودت برگرد. حضرت با کنایه به او گفت: «لَوْ تُرِكَ الْقَطَا لَنَامَ».[9] دخترم، دیگر راه برگشتی به مدینه نیست. تا حسین(علیه‏السلام) این جمله را گفت، این دختر شروع کرد های‎های گریه کردن. حسین(علیه‎السلام) دخترش را در بغل گرفت و گفت: «سيطول بعدي يا سكينة فاعلمي؛ منك البكاء إذا الحمام دهاني‏». دخترم، تو حالا حالاها گریه‎ها در پیش داری... «لا تحرقي قلبي بدمعك حسرة؛ ما دام مني الروح في جثماني».[10] با این اشک‎های چشمت دل حسین را آتش نزن... تا من زنده هستم گریه نکن....

---