رُوِيَ عَن جابِرِالجُعْفي عَنِ الباقِرِ عَلَيهِ السلامُ قالَ: قالَ رَسُولُ الله (صلّی اللهُ علیه وآله وسلّم):
يَاْتي عَلَي الناسِ زَمانٌ يَشْکُونَ فيهِ رَبَّهُمْ قُلْتُ: وَ کَيْفَ يَشْکُونَ فيهِ رَبَّهُمْ قالَ علیه السلام: يَقُولُ الرَّجُلُ وَ اللهِ ما رَبِحْتُ شَيْئاً مُنْذُ کَذا وَ کَذا ولاآکُلُ وَ لااَشْرَبُ اِلامِنْ رَأِْس مالِي، وَيْحَکَ وَ هَلْ اَصْلُ مالِکَ وَ ذِرْوَتُهُ اِلاّ مِنْ رَبِّکَ[1]

ترجمه حدیث: جابر جعفی از امام محمد باقر علیه السلام نقل می کند که فرمودند: حضرت رسول خدا (صلّی اللهُ علیه وآله وسلّم) فرمودند:
روزگار و زماني مي آيد که مردم در آن زمان از پروردگار خود شکايت مي کنند. جابر مي پرسد: مردم چگونه از پروردگار خود شکايت مي کنند؟! حضرت فرمود: شخصي مي گويد: به خدا قسم! مدتي است که سود نبرده ام و نمي خورم و نمي آشامم مگر اين که اين خوردن و آشاميدن من از سرمايه ام مي باشد.واي بر تو! آيا اين چنين نيست که سرمايه و توشه اي که جمع کرده اي، همگي از پروردگار توست؟!

شرح حدیث: در اين روايت جابر تعجّب کرده و حيرت مي کند و از حضرت سؤال مي کند: چطور مي شود اين­ها از خداوند شکايت مي­کنند؟ البته شکايت يک وقت اين طور است که تو اين کار را کردي، متن اين شکايت است ولي يک وقت چيزهايي مطرح مي شود که به طور مستقيم شکايت نيست ولي در ارتباط با خداوند است. اينکه سود نبرده ام و دارم از سرمايه مي خورم، واقعا شايد هم درست است و دروغ نمي گويد، ولي سرمايه­ات را از کجا آوردي؟ و اينکه از آن مي خوري، مگر جز اين است که آن را خداوند به تو عطا فرمود؟! انسان در تمامي حالات بايد شاکر خداوند باشد و بداند همين حرفهاي او شکايت از خداوند بزرگ است. اين ناسپاسي باعث مي شود که گره و مشکل به کار او افتاده و به چه کنم چه کنم، مبتلا و گرفتار مي شود. از پيامبراکرم (صلّی اللهُ علیه وآله وسلّم) مي پرسيدند: حالتان چطور است؟ در جواب مي فرمودند: الحَمدُلله عَلي کُلِّ حال، ستايش مخصوص خداوند است در همه حالات. شکر و سپاس قبلي عملي و زباني باعث مي شود تا خداوند مشکلات انسان را برطرف کند و هرلحظه به روزي­ها و نعمت­هايش اضافه گردد. درقرآن سوره مبارکه ابراهيم آيه 7 مي فرمايد: »لَئِن شَکَرتُم لَأَزيدَنَّکُم« اگر شکرگزاري کنيد، نعمت شما را افزون مي کنم.

[1] وسائل الشيعة، جلد 17، باب 53، صفحه 462