رُوِيَ عَنْ الصادِقِ عَلَيْهِ السَلامُ قالَ:
لايَشْغَلُکَ طَلَبُ دُنْياکَ عَنْ طَلَبِ دينِکَ فَاِنَّ طالِبَ الدُنْيا رُبَّما اَدْرَکَ وَ رُبَّما فاتَتْهُ فَهَلَکَ بِما فاتَهُ مِنْها[1]

ترجمه حدیث: حضرت امام صادق علیه السلام فرمودند:
به دنبال دنيا رفتن تو را از اين که به دنبال دينت بروي، باز ندارد. دنيا طلبان از دو حالت خارج نيستند، دسته اي هستند که به دنياي خود مي رسند و دسته اي ديگري که به دنياي خود نمي رسند و موفّق نمي شوند که به خواسته­ها و آرزوهاي خود برسند و در راه به دست آوردن دنيايي که هرگز به آن نمي رسند هلاک مي شوند.

شرح حدیث: انسان در دنيا براي گذراندن زندگي و احتياجات آن از قبيل امورمعيشتي، مسکن و... بايد طلب دنياکرده و به دنبال تهيّه آن برود، اما به گونه­اي که او را از فراگيري مسائل و معارف ديني و شرعي و... و به کارگيري آن در امور دنيايي باز ندارد. اگرقصد و نيت او در امور دنيايي خدا بوده و براي رضايت الهي درطلب آخرت باشد، خود آن طلب آخرت است. دنيا طلبان دسته اي هستند که دنيا را به دست آورده و دين را از دست داده اند و به طور يقين ضررکرده اند.
دسته اي ديگر که دنيا را طلب کردند و به دست نياوردند و دين را هم از دست داده اند، وضع آنان خيلي بدتر است و آنان«خَسِرَالدُّنيا والآخِرَة» مي شوند، يعني هم در دنيا به تمام معنا ضرر مي کنند و هم به تمام معنا آخرت را از دست مي دهند. اما انسان­هايي که به دنبال دين و آخرت خويش هستند، اگربه دنيا رسيدند از دنيا براي آخرت استفاده مي کنند که هم به دنياي نيکو و هم آخرت نيکو مي رسند. اگر هم آنان به دنياي کوتاه و فاني نرسند، به آخرتي زيبا و جاودانه و به بهشت و... خواهند رسيد. انسان براي رضاي خداوند و قربة الي الله بايد به دنبال دين و دنيا برود.

[1]بحار الانوار، جلد 1، صفحه 214