قالَ عَلِيٌّ اَميرَالمُؤمِنينَ عَلَيهِ السَّلامُ:
طُوبي لِمَن ذَكَرَ المَعادَ وَ عَمِلَ لِلحِسابِ وَ قَنِعَ بِالكَفافِ وَ رَضِيَ عَنِ اللهِ[1]

ترجمه حدیث: حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام فرمودند:
خوشا به حال كسي كه هميشه به ياد آخرت و معاد باشد و كار و تلاشي كه انجام مي­دهد براي روز حساب باشد، و قناعت و بسنده كند به آن­چه خداوند روزي او كرده است و از خداوند متعال راضي باشد.

شرح حدیث: حضرت علی علیه السلام مي فرمايد: خوشا به حال انساني كه اين چهار چيز در او باشد. اوّل: آخرت و معاد را فراموش نكند. ازجمله ايشان معلوم مي­شود يكي از امور بسيار مهمّي كه باعث لغزش و هلاكت انسان مي­شود، همانا فراموش كردن مرگ و قيامت و... مي­باشد.
دوّم: در قيامت مواقف متعددّي مي­باشد ولي حضرت علیه السلام موقف حساب را ذكر مي­فرمايد. این کار و تلاشی که می­کنی،چون می­دانی حساب از تو می­خواهند پس باید مراقبت کنی؛ هم در چگونگی وکیفیّت عمل و هم در مقدار و كمّيت آن براي پس دادن حساب.
سوّم: حضرت كفاف را مي­فرمايد؛ يعني به همان مقدار كه گذران زندگي انسان است و محتاج به ديگران نباشد و خداوند روزي او كرده است قانع باشد. او زياده خواهي ندارد، زيرا مي­داند آخرت در پيش روي اوست و آن­چه به دست آورده، زيادي است مي گذارد و مي­رود و حساب آن هم از او كشيده مي­شود.
چهارم: رضايت انسان ازخداوند در تمامي اوقات، احوال و مكان كه شكر و سپاس گزاري او را به دنبال دارد. زيرا حوادث و بلاها و... كه انسان به آن­ها مبتلا مي­شود، آزمايش و امتحان الهي بوده، يا به خاطر گناه، اشتباه، خطا و لغزش و در حقيقت عكس العمل اعمال خود اوست. او بداند كه هميشه نظر و در ِ رحمت، نعمت و مغفرت الهي به روي بندگان باز است و انسان با توبه و اصلاح اعمال و جبرانِ گذشته در حد توان مي­تواند از رحمت و مغفرت خداوند بهره­مند شده و نه تنها شامل بخشش الهي شود، بلكه خداوند كريم به فضل خود آن بدي­ها را هم تبديل به خوبي­ها و نعمت مي­كند. اگراين چهار چيز در انسان درست باشد، دنيا و آخرت او درست خواهد شد.

[1]نهج البلاغه، كلمات قصار 44، صفحه 477