رُوِيَ عَن الصّادِقِ عَلَيهِ السَّلامُ قالَ:
كَم مِن نِعمَةٍ لله تَعالي عَلي عَبدِه في غَيرِ اَمَلِه وَ كَم مِن مُوَمِّلٍ اَمَلاً اَلخِيارُ في غَيرِه[1]

ترجمه حدیث: حضرت امام جعفر صادق علیه السلام فرمودند: چه بسيارند نعمت­هايي كه خداوند متعال به بنده خود عطا مي­كند، بدون آن كه بنده آرزوي آن نعمت­ها را كرده باشد؛ و چه بسيار آرزومنداني كه چيزهايي را آرزو مي­كنند كه خير و صلاح آنان در آن آرزو نيست.

شرح حدیث: خداوند به انسان نعمت­هايي عطا مي­كند كه حتي به فكر و ذهن او خطور نكرده كه آرزويش را بكند و هيچ گونه درخواستي هم نكرده است؛ نعمت­هاي فراواني كه من نمي­خواستم و نمي­دانستم، ولي خداوند از روي فضل و رحمت خويش و بنا بر مصلحت و خير انسان چه مادي و چه معنوي به او عنايت فرموده است. چه بسا انسان آرزويي مي­كند و به دنبال آن مي­رود و به آن هم مي­رسد، ولي بعد از رسيدن به آن آرزو تازه مصيبت و گرفتاري او شروع شده و پشيمان مي­شود.
آرزو و درخواست نعمتي از خداوند نكردي ولي چون خير تو در آن بود به تو داده است. گاهي نيز آرزو و درخواستي كردي و به بعضي از آن­ها رسيدي؛ اما ديدي وامصيبتا و بي­خود آرزو كرده­اي. مانند مال، مقام، فرزند، فلان همسر و... انسان كه علم و قدرت كافي ندارد و خير و صلاح خويش را آن­چنان كه بايد نمي داند، چه بايد بكند؟! بهترین و تنها راه­حل این است که آرزوها و حاجت­های خود را نیز به عهده او بگذارد؛ زیرا خیر خود را تشخیص نمی­دهد که چه بخواهد تا به نفع او باشد؛ پس بايد نفع و خير را از خدا بخواهد تا او خودش انتخاب كند. ولي انتخاب راه درست و صحيح برعهده خود انسان است.
نمي­شود كه كارهاي انسان شر باشد ولي از خداوند طلب خير كند؛ زيرا نتيجه عمل شر، شر است. ولي ثمره و ميوه خوبي، خير و بركت است. انسان بگويد: «حسبُنا الله و نعمَ الوَكيل» و يا «اُفوِّضُ اَمري اِلَي الله»

[1]بحارالانوار، جلد 75 ، صفحه 243