رُوِيَ عَن الصّادِقِ عَلَيهِ السَّلامُ قالَ:
اَدَّبَني أبی بِثَلاثٍ؛ قالَ لي: يابُنَيَّ مَن يَصحَب صاحِبَ السُّوءِ لايَسلَم وَ مَن لايُقَيَّد اَلفاظَهُ يَندَمُ وَ مَن يَدخُل مَداخِلَ السُّوءِ يُتَّهَمُ[1]

ترجمه حدیث: امام صادق علیه السلام فرمودند:
پدر بزرگوارم امام محمدباقر عليه السلام مرا به سه چيز ادب کردند و فرمودند:
«اي پسرم! هرکس رفت و آمد و نشست و برخاستش با انسان­هاي بدي باشد که آن افراد روش­هاي بدي دارند، اين را بداند که به سلامت نخواهد رسيد. و کسي که زبان خود را مهار نکند و جلوي سخنان خود را نگيرد، بالاخره پشيمان خواهد شد. و کسي که در مکان­هاي بدنام و جلساتي که اعمال بد و گناه در آنها انجام مي­شود، وارد شود به کاري بد متهم مي­شود.»

شرح حدیث: اوّل: حضرت علیه السلام روابط با انسان­هاي ديگر را مي­فرمايد که مصاحبت، معاشرت و مجالست و رفاقت با افرادي که از بدکارانند، هرچند هم که انسان خوب باشد روي او اثر مي­گذارد و بي­برو برگرد، انسان خراب خواهد شد.
دوّم: مراقبت و مواظبت از زبان است که هر چیزی از آن بيرون نيايد. اولين گام در سير و سلوک الهي در باب مراقبت، مراقبتِ زباني مي­باشد و بداند که بسياري از انسان ها روز قيامت به خاطر مراقبت نکردن از زبان خود وارد جهنم مي­شوند. اثر روابط و رفاقت با انسان­هاي ناسالم و مراقبت نکردن از زبان فقط در قيامت نمي­باشد، بلکه در همين دنيا و در روابط بد، بد مي­شود. اگر زبان مقيّد نباشد، انسان پشيمان مي­شود.
سوّم: اگر انسان به مکان­ها و مجالس و جاهايي برود که در آنجا افراد بدکار و بي سروپا مي­روند و گناه و معصيت، لهو و لعب، غيبت، تهمت، بدگويي، بدزباني و ... انجام بشود، حتّي اگر خود او هم کار بد انجام ندهد، متّهم به آن اعمال مي­شود که باعث پيدايش اين اتهام هم خود او مي­باشد.

[1]بحار الانوار، جلد75، صفحه 261