رُوِیَ عَن عَلِیِّ ابنِ مُوسی الِّرضا عَلَیهِما السَّلامُ قالَ:
یاعَلیُّ! اَحسِنوُا جِوارَ النِّعَمِ فَاِنَّها وَحشِیَّةٌ وَ مَا نَأَت عَن قَومٍ فَعَادَت اِلَیهِم[1]

ترجمه حدیث: علی بن شعیب می­گوید: بر ابی الحسن الرضا علیه السلام وارد شدم. حضرت به من فرمودند:
ای علی! مصاحبت نسبت به نعمت­ها را نیکو بدارید، چون نعمت­ها وحشی هستند و فرار می­کنند و این طور نیست که هر نعمتی اگر از دست قومی رفت، به سوی آنان برگردد.

شرح حدیث: انسان قدر نعمت­های الهی را بداند، زیرا همیشه در دست او نیست، بلکه مانند حیوانات وحشی یک مرتبه فرار کرده و از دست او می­رود. معلوم نیست که اگر نعمت­ها از دست انسان فرار کرد، دوباره آن را به چنگ می­آورد یا نه؟‌ اگر هم بتواند به چنگ آورد، با زحمت و مشقّت فراوان است. حالا صحبت در این است که انسان برای باقی ماندن نعمت­های الهی در دست خودش و چگونگی افزایش نعمت­ها یعنی بقا و ازدیاد نعمت­های الهی چه بکند؟ هر دو آنها ریشه در یک چیز دارد و آن هم شکر نعمت است.
حضرت امام رضا علیه السلام فرمودند: نیکو بشمارید. چگونه؟ ‌شکر نعمت را به جا آورید و الّا آن نعمت­ها از دست فرار می­کند. پس تو قابل نبودی که این نعمت­ها را به تو بدهیم، زیرا بقا و ازدیاد نعمت، بستگی به شکر دارد.
شکر هم برسه قسم است: قلبی، لفظی و عملی. قلبی: یعنی بفهمی خدا به تو نعمت را داده است. لفظی: ستایش و حمد الهی را به جا آوری و عملی: در راه رضای خداوند مصرف کنی نه در راه حرام. یعنی از علم و مال و مقام و... به حدّ توان و استطاعت خود در راه خدمت به بندگان خداوند استفاده کنیم. خداوند در قرآن می فرماید: "لَئِن شَکَرتُم لَأزیِدَنَّکُم وَ لَئِن کَفَرتُم إنَّ عَذَابِی لَشَدیِدٌ [2]" اگر شکر کنید، برنعمت­های شما می­افزایم و اگر کفران کنید به عذاب شدید گرفتار می­کنم.

[1] بحار الانوار، جلد 75، صفحه 341
[2]سوره ابراهیم، آیه 7