رُوِیَ عَن عَلِیِّ اَمیرِالمُؤمِنینَ عَلَیهِ السَّلامُ قالَ:
اِنَّ اَولِیاءَ اللهِ تَعالی کُلُّ مُستَقرِبٍ اَجَلَهُ وَ مُکَذِّبٍ اَمَلَهُ کَثیرٍ عَمَلُهُ قَلیلٍ زَلَلُهُ[1]

ترجمه حدیث: حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام فرمودند: کسانی که از اولیاء و دوستان خداوند هستند، پایان زندگی خویش را نزدیک می­بینند و آرزوهای زندگی خود را دروغ می­دانند، اعمال شایسته و صالح را زیاد وفراوان انجام می­دهند، و لغزش­ها و گناهان آنان در زندگی کم و اندک می­باشد.

شرح حدیث: اولیای خدا یعنی کسانی که یک رابطه و پیوند دوستی و محبّتی درونی با خداوند دارند دارای چهار نشانه می­باشند، دو نشانۀ آن درونی و دو نشانۀ دیگرش بیرونی است. دو نشانۀ درونی عبارتند از:
اوّل: دوست دارد هرچه زودتر زندگی او پایان پذیرد و از نشئه دنیا خارج شده تا به لقاءالله برسد، زیرا هرچه غیر از خداست، در نظر ایشان پست و حقیر و کوچک است. آنان نه تنها از برزخ و قیامت نمی­ترسند، بلکه در نظرشان زیباست؛ زیرا با طیّ این مسیر، به دوست خود که خداوند است می­رسند.
دوّم: هر آرزویی را در دنیا دروغ دانسته و تکذیب می­کنند و همۀ آنها را خیال، سراب، واهی، رؤیا و... می­دانند. کسی که پایان زندگی خود را دور می­بیند، طرح­ها و نقشه­های زیادی می­کشد، ولی کسی که می­گوید می­خواهم بروم، آرزوی درازی ندارد. هر آرزویی بیاید آن را رد می­کند، زیرا در انتظار لقای دوست است.
دو نشانۀ بیرونی عبارتند از:
اوّل: اعمال شایسته و خوب خود را در دنیا زیاد و فراوان می­کند، زیرا انجام اعمال خوب و نیکو را دوستِ او دوست دارد و با این اعمال جلب رضایت محبوب خود را کرده و به او نزدیک می­شود.
دوّم: لغزش­ها و گناهان آنها در زندگی کم و اندک است، زیرا انجام گناه باعث سخط و غضب و دوری او از محبوبش می­شود.

[1] غرر الحکم و درر الکلم، صفحه 165، روایت 3221