روضه شب نوزدهم ماه رمضان؛ حجت الاسلام کافی
آی زن و مرد امشب علی (ع) برای افطار به خانه دخترش آمد، امّ کلثوم مقداری نمک و یک ظرف شیر آماده کرده تا بابایش بخورد. امیرالمومنین(ع) تا نشست سر سفره صدا زد: دخترجان، کی دیدی بابایت سر سفره دو جور خورشت داشته باشد. بی بی ظرف شیر را برداشت علی(ع) با نان و نمک افطار کرد. آه، امشب علی(ع) گاهی قران می خواند، گاهی مناجات می کند، گاهی می اید درصحن حیاط به ستاره ها نگاه می کند و می گوید: «انّا لله و انّا الیه راجعون»؛ یک وقت امّ کلثوم صدا زد: بابا، چرا امشب که خانه من آمدی این قدر ناراحتم می کنی؟ دختر، بابا دوست است.
وای! نزدیک اذان صبح شد. علی(ع) وضو گرفت، عبایش را پوشید، عصایش را در دستش گرفت. همین که خواست از خانه بیرون بیاید دید این مرغابی ها آمدند دامنش را گرفتند. امّ کلثوم بیشتر ناراحت شد، صدا زد: بابا، خانه من زیاد می آمدی، اما هیچ گاه این مرغها چنین نمی کردند، بابا، مگر امشب خبری است؟
علی، علی، علی، آقا آمد طرف مسجد، رفت بالای مناره یک اذان دلربایی گفت: تمام مردم مردم کوفه صدایش را شنیدند. آی خدا! دیگر نمی گویم چه شد آماده اید یا نه؟ آی زن و مرد! یک وقت دیدند زینب(س) دارد می دود، یا الله، یا الله؛ آمد صدا زد حسن جان! بلند شو. حسین جان بلند شو. گفتند: خواهر! مگر چه خبر است؟ صدا زد: برادرها! بلند شوید ببینید این منادی چه می گوید؟ صدا زد: برادرها؛ منادی دارد می گوید: مردم! علی را کشتند. وای علی کشته شد؛ وای علی کشته شد! شب ضربت خوردن علی(ع) است. آی علی! این شیعه هایت هنوز نمرده اند. اینها زنده اند. علاقه ات در روح ما خوابیده است. حجة بن الحسن! عمامه ام را هم بر می دارم.
