روضه عزاداری امام حسن(ع) در مسجد کوفه؛ حجت الاسلام رفیعی

روز بیست و دوم ماه مبارک رمضان، ایام شهادت امیرمؤمنان علیه السلام است. حضرت اصلا اهل تکلف نبودند؛ در میدان جنگ می جنگید، برای خرید خودش بازار می آمد، در کمک به فقرا خودش پیش قدم بود، در ایام خلافت در کوفه در کوچه ها راه می رفت که اگر کسی حقی از او ضایع شده حقش را بگیرد و باطل را از بین ببرد. نسبت به همسر، فرزندان، یتیم و فقیر مهربان بود. هیچ تکلف نداشت؛ مانند رسول خدا زندگی ساده ای داشت، لذا هیچ چیز از مال دنیا برای خودش نیندوخت.

مثل دیروزی امام حسن علیه السلام اولین سخنرانی اش را روی منبری در مسجد ایراد کرد که قبلا علی علیه السلام روی این منبر سخنرانی می کرد، حالا مردم با فقدان او مواجه شده اند همه در مسجد جمع نشسته اند و نگاه به منبر و محراب می کنند، جای خالی علی علیه السلام را در منبر و محراب تماشا می کنند و اشک می ریزند. امام حسن علیه السلام روی منبر نشست، اول «و بکی بکاء شدیداً»؛ به شدت گریه کرد، مسجد یکسر ضجه و ناله شد، مردم شروع کردند به گفتن: «وا اماماه، وا علیاه». آخر قبر امیر المؤمنین مخفی بود، هر چه از امام حسن در این مورد سؤال کردند جواب نداد. حتی نوشته اند که «حجاج» صد ها قبر را شکافت تا بدن امیر مؤمنان را پیدا کند اما مؤفق نشد. قبر تا زمان هارون الرشید مخفی بود. اما حضرت امد تا گزارش دهد که بدن بابایش علی را دفن کرده اند و چه اتفاق هایی افتاده است. فرمود: مردم! دیشب پدرم به خاک سپرده شد، چه پدری؟! پدری که از مال دنیا هیچ اختیار نکرد و فقط هفتصد درهم گذاشته بود برای خرید خادمی که عمرش کفاف نداد. فرمود: مردم! پدرم در شبی صعود کرد که قرآن نزول کرد، پدرم در شبی به شهادت رسید که حضرت عیسی عروج کرد، پدرم در شبی به شهادت رسید که حضرت یوشع از دنیا رفت. عزاداری کردند، اشک ریختند و ناله زدند. یا امیرالمؤمنین! بدن شما در دل شب به خاک سپرده شد اما فرق شکافته ات را بستند، بدنت را غسل دادند، کفن کردند و به خاک سپردند.

بعضی ها مثل صعصعه در تشیع جنازه شرکت کردند، فرزندان در میان اندوه غم، با حضور میکائیل و جبرئیل شما را با تکریم تشییع کردند. فرزند شما هم زمانی که به مسجد آمد و برای مردم صحبت کرد صدا زد: پدرم چنین و چنان بود. یا امیرالمؤمنین! فرزند شما در منبر نفرمود پدرم تشنه بود، گرسنه بود، چون شما به جای آب شیر می نوشیدید.

عاشقان کربلا! یک پسر هم در شام منبر رفت (سید الساجدین). حرف های امام سجاد خیلی با امام حسن علیه السلام فرق می کرد. امام سجاد علیه السلام فرمود: مردم! من پسر آن کسی هستم که او را از قفا سر بریدند، من پسر کسی هستم که او را با لب تشنه کشتند، من پسر آن کسی هستم که بدنش را پایمال سم اسبان کردند، من پسر آن کسی هستم که سرش بالای نیزه رفت.[1] سید الساجدین خودش را این گونه معرفی کرد. یا امیرالمؤمنین! بدن شما در پنج قطعه کفن پیچیده شد اما دل ها بسوزد برای پسرتان حسین، که قابل حمل نبود. امام سجاد بدن را میان یک قطعه بوریا پیچید و داخل قبر گذاشت.[2] هر کجا نشسته اید سه مرتبه بگویید یا حسین…!

پی نوشت ها:

[1] بحارالانوار، ج 45، ؛ المناقب، ج4، ص168.

[2] سوگنامه آل محمد، ص407و408.