واقعه ای در دل كوه

محمود شاهرخی

غــــنوده كعبه و ام القری به بستر خـــــــواب
ولـــــــــی به دامن غار حرا دلی بی تـــــــاب

نخفته، شب هــــــمه شب، دیده خـدا بینش
ز دیـــــــــــده رفته به دامن سرشك خونینش

بســـــــــــــان مــــرغ شباهنگ ناله سر كرده
بــــــــــــه كــــــوه، نــــاله جانسوز او اثر كرده

دلـــــــــــــش، لبالــب اندوه و محنت و غم بود
بـــــــه كــامش، از غم انسان شرنگ ماتم بود

وجـــــــــود وی هـــــــمگی درد و التهاب شده
ز آتـــــــش دل خـــــــود همچو شمعآب شده

كــــــــــه پیــــــــك حضـرت دادار، جبرئیل امین
عیـــــــــان بــه منظر او شد، خطاب كرد چنین:

بخــــــوان به نام خدایـی كه رب ما خلق است
پــــــــدیــــــد آور انســـان ز نطفه و علق است

بـــــــــــــخوان كه رب تو باشد ز ما سوا اكـــرم
كــــــــــــه ره نمود بشر را، به كاربرد قــــــــلم

بــــــه گوش هوش چو این نغمه سروش شنید
هــــــــــــزار چشمه نـــــــور از درون او جوشید

ز قیــــــد جسم رها شد، به ملك جان پیوست
شـــــــــكست مرز مكان را، به لا مكان پیوست

درون گلشن جانــــــــش شكفت راز وجــــــــود
گــــــــــــشود بـــــــار در آن دم به بارگاه شهود

بـــــــــــه بـــــزم غیب چو تشریف قربتش دادند
در آن مشـــــــــاهده منشـــــــــور عزتش دادند

چــــــــــو غرقه گشت وجودش به بحر ذات احد
غبـــــــــــار میم، بشد زایل از دل احـــــــــمــــد

بــــــــــه بی نشانی مطلق ازو نشان برخاست
حجــــــــاب كثرت موهوم از میــــــــان برخاست

دوبـــــــــــاره چون به مكان، رو، ز لامــــكان آورد
امیـــــــــــد و عشق و رهـــــایی به ارمغان آورد

درود و رحـــــــمـــــــــت وافر، ز كردگار قدیــــــــر
بـــــــــــر آن گزیده یزدان، بــــــــر آن سراج منیر