92-09-20-حجت الاسلام والمسلمین ماندگاری
92/9/20

سوال – آیا می شود بین دعوای من و خانواده ام در خصوص اینکه ادیسون که برق را اختراع کرده به بهشت می رود یا نمی رود خاتمه بدهید ؟من به اعضای خانواده ام می گویم که چون ادیسون به همه ی انسان ها خدمت کرده، پس بهشتی است اما خانواده ام می گویند: چون او با این همه علم و دانش مسلمان نشده است این کارهایش به دردنمی خورد و جهنمی است، راهنمایی بفرمایید.

پاسخ – ادیسون مخترع لامپ بود نه کاشف برق. بهشت و جهنم رفتن یا نرفتن از اختیارات خداست. خدا می داند که چه کسی را به بهشت ببرد یا نَبَرد. ولی ما مامور هستیم که قوانین خدا را بدانیم ، مقید باشیم و مُبَلغ هم باشیم. یک کارخانه قوانین خاصی دارد تا فردی حقوق بگیرد .وقتی فردی این قواعد را رعایت نکرد، برداشت ما این است که نباید حقوق بگیرد. حالا اگر رئیس کارخانه بخواهد به او لطف کند و حقوق بدهد، به ما ربطی ندارد. خداوند قانونی را برای همه آفریده است. در آیه 62 سوره بقره داریم: مسلمانان، یهودیان ،مسیحیان و صابئین اگر ایمان به خدا و معاد داشته باشند و عمل صالح انجام بدهد ،قطعا پاداش آنها نزد خدا محفوظ است. اگر ادیسون جزو کسانی بوده که معتقد به خدا و معاد بودند، با این عمل صالح جایگاه شان نزد خدا محفوظ است. پس خدا بین کسانی که ایمان دارند و ندارند فرق می گذارد ،بین کسانی که اعمال صالح انجام می دهند و نمی دهند فرق می گذارد. همچنین اگر کسی عمل خیری هم داشته باشد نزد خدا اجری دارد. قلک دنیایی به تناسب خودش زود پر می شود ولی قلک آخرتی زود پر نمی شود. کسانی که اعتقاد به آخرت ندارند، خداوند بخاطر اعمال خوب شان، قلک دنیایی آنها را زود پر می کند. در آیه 20 سوره شوری داریم: هر کس نیتش پر کردن قلک دنیا داشته باشد و اعتقادی به دنیا نداشته باشد خداوند قلک او را زود پر می کند و کسانی که به آخرت ایمان داشته باشند قلک آخرتی شان پر می شود و در ضمن قلک دنیایی شان هم پر می شد.

قرار نیست وجهه مسلمان و شیعه را بگونه ای جلوه بدهیم که آنها بخیل هستند و نمی خواهند دیگرانی که کار خیر کرده اند به بهشت بروند. اگر ائمه و اولیاء بخیل بودند، راه بهشت را عمومی اعلام نمی کردند. پس پیروان دینی توحیدی بخیل نیستند. از طرفی ما اعتقاد داریم که بهشت خدا کوچک نیست که جای کمی داشته باشد. آیت الله بهجت می فرمودند تا جایی که می توانید آمار بهشتی ها را زیاد کنید و آمار جهنمی ها را کم کنید. خداوند هم وعده ( بهشت )دارد و هم وعید( جهنم). داریم که خداوند قطعا به وعده هایش عمل می کند. ولی ممکن است که وعید خدا عمل نشود یعنی خداوند گناهکار را ببخشد. کسی نمی تواند با وعید، خدا را زیر سوال ببرد. درعرف هم همین طور است. مادر برای تشویق بچه می گوید که به تو شکلات می دهم و برای ترساندن بچه می گوید که گوش تو را می برم. مادر هیچ وقت خودش را مُحق نمی داند که گوش بچه را بِبُرد. حتی بچه برای گوش بریدن آماده نیست زیرا می داند مادر از وعیدش می گذرد. ما امیدواریم که خداوند از وعیدهایش بگذرد. البته ما حق نداریم هر راه خطایی را برای خودمان مجاز بدانیم. ما تا جایی که می توانیم باید امر خدا را که منشأ وعده های خداست اطاعت کنیم. پس قطعا وعده های خداوند محقق می شود ولی ممکن است که بعضی از وعیدهای خداوند نسبت به بعضی از بندگانش محقق نشود. داریم :رحمت خدا بر غضب خدا غلبه دارد.

سوال – من همسر مردی هستم که هفته ای یک بار مشروب می خورد و بعضی مواقع با دوستانش در جشن ها اقدام به این کار می کند. اما شوهرم چشم پاک دارد، حق الناس نمی خورد ،به بچه های یتیم رسیدگی می کند و اخلاقش هم خیلی خوب است و کار بندگان خدا را هم راه می اندازد. شوهرم بنا به اعتقادات خودش در ماه محرم و صفر این کارش را کنار می گذارد. دلم می خواهد در این فاصله با همسرم صحبت کنید و او را راهنمایی کنید.

پاسخ – کسانی که اهل عبادت و خیرات هستند، ولی تفننی لب به نوشیدنی حرام می زنند، فکر نمی کنند که شراب خواری دهان کجی به خداست؟ خداوند صدها نوشیدنی را حلال کرده ولی یک نوشیدنی را حرام کرده است. چرا ایشان در محرم و صفر به احترام امام حسین(ع) اینکار را نمی کنند ؟ حتما این کار بد است . پس ماه های دیگر را هم به احترام خدا و اهل بیت این کار را نکنند. ما شنبه میهمان رسول اکرم ،یکشنبه میهمان امیرالمومنین و فاطمه زهرا(س)،دوشنبه میهمان امام حسن(ع) و امام حسین(ع)، سه شنبه میهمان امام سجاد(ع)،امام باقر(ع) و امام صادق(ع) ،چهارشنبه میهمان امام کاظم(ع)، امام جواد(ع) و امام هادی(ع) ،پنجشنبه میهمان امام عسگری(ع) و جمعه میهمان امام زمان(عج) هستیم.

اگر مادر شما بگوید که من از این غذا بدم می آید، آیا شما برای مادرتان همان غذا را درست می کنید؟ این دهان کجی به مادر است. همسر شما ویژگی های زیبایی دارد. و قطعا می خواهد که خداوند دستش را در قیامت بگیرد. پیامبر فرمود: در قیامت چهار گروه از رحمت الهی بهره ای نمی برند که یکی از آنها فرد شرابخوار است. در روایت دیگر پیامبر فرمود: کسی که شراب می خورد روز قیامت بین دو چشمش نوشته شده ،مأیوس از رحمت الهی .آیا اینکار ارزش دارد؟ رحمت الهی می تواند وعیدهای خدا را تحت شعاع قرار بدهد. اگر ایشان کمی تامل کند، می بیند که این کار ارزش ندارد. خوب است که با کسی رفیق بشود که نوشیدنی حلال می خورد. در قرآن داریم که در روز قیامت عده ای می گویند :ای کاش با فلانی رفیق نمی شدم، او مرا از یاد خدا محروم کرد. مقابله به امر الهی دهان کجی به خداست. کارهایی که می دانیم حرام است و عمداَ انجام می دهیم، دهان کجی به خداست. عقاب این کار خیلی سخت است. این فرد قلک آخرتش را شکسته است. زیرا ما مکلف هستیم که قلک آخرت مان را پر کنیم و آنرا حفظ کنیم. اگر کسی در تمام جاده مقید به قواعد رانندگی باشد ولی در کیلومتر آخر قواعد را زیر پا بگذارد و تصادف کند، آیا خسارت او را تقسیم می کنند؟ وقتی او تصادف می کند تمام زحماتش به هدر می رود. ایشان می تواند توبه کند تا گناهانش به خوبی تبدیل بشود. خرج این توبه اشک و نماز است. خدا ما را به توبه دعوت می کند و ما را ناامید نخواهد کرد.

سوال – من جوان 18 ساله ای هستم که بعضی اوقات نمازم را دست و پا شکسته می خوانم و بعضی اوقات اول وقت و باحال. فکر می کنم دلیل اینکار رفتار پدرم باشد که خیلی وقت ها دراول وقت می گوید: نمازت را خوانده ای؟ و کمی ناراحت می شود و فکر می کند که من نسبت به نماز بی توجه هستم. من فکر می کنم که برای ترس از پدرم نمازمی خوانم نه برای خدا و از این جهت ناراحت هستم و دلم می خواهد که نماز را فقط برای خدای خودم بخوانم. ضمنا من شنیده ام که بیدار ماندن بین اذان صبح و طلوع آفتاب باعث افزایش رزق و روزی می شود ،راهنمایی بفرمایید.

پاسخ- ما می گوییم که بچه ها را با دعوا و فحش برای نماز بیدار نکنید زیرا آنها از نماز زده می شوند. الان این موضوع مصداق ندارد. الان بچه ها را با ناز و نوازش بیدار می کنند که باز هم بیدار نمی شوند. وظیفه ی پدر و مادر تذکر به وظایف دینی فرزند است که باید با رأفت و مهربانی باشد و باید این تذکر تداوم داشته باشد. یعنی ما باید تا سن بیست سالگی به فرزندمان تذکر بدهیم که برای نماز صبح بلند بشود. ما نباید کار را رها کنیم یعنی یک هفته صدا بزنیم و بعد او را رها کنیم. زیرا اینکار درست نیست. اگر فرزند شما یک هفته غذا نخورد او را رها می کنید؟ خیر، دنبال علت می گردید. و مراقبت های تان را بیشتر می کنید. اگر فرزند ما یک ماه نماز نخواند باید او را نزد کارشناس ببریم. پس نه باید فرزند را رها کرد و نه باید با زو و دعوا او را برای نماز بلند کرد. باید تذکرمان را با محبت پیگیری کنیم .فرزند علامه طباطبایی می فرمود که پدر ما صبح ها یک ربع کنار ما می نشستند و ما را نوازش می کردند تا برای نماز صبح بیدار بشویم. ایشان روی این کار استقامت داشتند. این پدر دارد وظیفه اش را انجام می دهد و این آقا پسر نباید از اینکه نمازش را بخاطر پدرش می خواند بترسد.

توصیه شده که سه مرتبه آیه دوم سوره طلاق در بین الطلوعین خوانده شود. همچنین تسبیحات و سه مرتبه خواندن آیت الکرسی سفارش شده است. شیخ نخودک به امام سفارشی بعنوان کیمیا فرموده اند که آن خواندن آیت الکرسی، تسبیحات ،فرستادن صلوات، خواندن سوره قل هوالله و خواندن آیه دوم سوره طلاق است. بین الطلوعین حدود یک ساعت و بیست دقیقه است. چنین نیست که اگر کسی تمام بین الطلوعین را بیدار بود به او رزق می دهند. اگر شما یک دقیقه از این زمان هم بیدار باشید رزق به شما داده می شود. شما می توانید هر روز کمی بیشتر بیدار بمانید و در این مدت می توانید مطالعه کنید یا سخنرانی گوش کنید یا کارهای دیگر را انجام بدهید و این بیداری در بین الطلوعین باعث زیاد شدن رزق می شود. پس به اندازه ی بیدار ماندن به ما رزق می دهند. این رزق هم مادی و هم معنوی است. کسی که در بین الطلوعین بیدار باشد خداوند به او توفیق طاعت، روزه و عبادت را می دهد. گاهی ما می خواهیم کار گناهی انجام بدهیم ولی فردی مانع این کار می شود و مسیر ما را عوض می کند که این روزی ماست. گاهی کار خیری می کنیم با نیت کمک و بخاطر خدا. خداوند به انسان منت گذار، نگاه با محبت نمی کند. یکی دیگر از رزق های معنوی دست پیدا کردن به حرمت های الهی است ، همه ی اینها رزق معنوی است.

سوال- صفحه 538 قرآن کریم را توضیح بفرمایید.

پاسخ – در این صفحه داریم :خدایی که ما و آسمان و زمین را خلق کرده از همه لحظات با خبر است و ما را رها نکرده است. شیطان به بعضی ها می گوید که خداوند تو را رها کرده است و در گرفتاری و بدبختی ها انداخته است. خداوند هیچ وقت ما را رها نکرده است. داده ها و نداده های خدا نوعی امتحان است. و درهمه ی لحظات امتحان، خدا بالای سر ما ایستاده است. هر وقت خدا به ما نعمتی داده یا آنرا گرفته ،بالای سر ما ایستاده است .

ما به وعده های خدا امید می بندیم. خداوند برای وعیدهایش محق است ولی به ما لطف می کند و به ما رحم می کند. پس معیت دائمی خدا با ماست. ما باید وعده و وعید خدا را جدی بگیریم. ما وعده و وعیدهای مردم را جدی می گیریم. پس وعده و وعیدهای خدا را هم جدی بگیریم.

سوال – دوست دارم بدانم که چه شد که حضرت حُّر یکباره از گناهش توبه کرد و تا آخر سر این توبه ایستاد. من هر روز توبه می کنم ولی شب که می شود باید برای کارهای آن روزم توبه کنم. چرا حضرت حر توبه کرد؟ چه دید و چه شنید؟ از کدام راه رفت ؟چرا من این راه را پیدا نمی کنم؟ مگر نه اینکه عاشورا یک دانشگاه برای تربیت من و امثال من است ولی چرا من هنور نتوانستم آدم بشوم؟ اگر کار حُر معجزه بود، من هم راه خودم را بروم و منتظر معجره باشم و روز قیامت هم طلبکار اهل بیت باشم که چرا معجره نکردید که من توبه کنم و سر توبه ام بایستم. نمی دانم چطور باید زندگی کرد؟ حضرت حُر که در شب عاشورا کنار امام حسین(ع) نبود، پس چرا یکباره توبه کرد و ثابت قدم ماند و جانش را سر این توبه گذاشت؟ چرا من هزار بار توبه کردم و ده هزار بار توبه شکستم؟ حر از کدام راه رفت؟ چطور می توانم این راه را پیدا کنم ؟

پاسخ- حُر سر یک دو راهی قرار گرفت و توانست راه را بخوبی تشخیص دهد و راه سعادت را انتخاب کند. آیا زندگی ما فقط یک دو راهی دارد؟ آیا ما می توانیم منتظر باشیم که امام حسینی(ع) بیاید و لشکر عمر سعدی باشد و... تا ما انتخاب کنیم؟ زندگی ما مملو از دو راهی است. آیا دانش آموزان فقط یک امتحان دارند یا از اول در حال دادن امتحان هستند؟ کسی که کنکور شرکت می کند فقط یک بار تست می زند یا در تمام مدت زمان کنکور،تست می زند؟ ما در تمام زندگی مان دو راهی های کوچک داریم. وقتی ما از خانه خارج می شویم می توانیم سرمان را پایین بیندازیم یا اینکه همه چیز را تماشا کنیم. آیا ما برای خوردنی های مان سر دو راهی نیستیم؟ آیا برای پوشیدن لباس سر دوراهی نیستیم؟ اگر برای این دو راهی های زندگی، با خط کش دین انتخاب کردیم، یقین بدانیم که سر دو راهی دیگر هم درست انتخاب می کنیم. کسی که در تمام دو راهی های زندگی اش بد انتخاب کرده است مگر می شود در دو راهی بزرگ ، درست انتخاب کند؟

حُر وقتی توبه کرد دستش را صادقانه در دست امام زمانش(ع) گذاشت. ما هر وقت توبه می کنیم ،آیا دست مان را در دست امام زمان(عج) می گذاریم یا دست امام را رها می کنیم؟ اگر ما دست مان را از دین وعترت جدا نکردیم( که امروز راه مرجعیت و فقاهت است)،درهر لحظه امتیاز حُر را خواهیم داشت. دو راهی های کوچک امتحانات کوچکی هستند که ما را به امتحان بزرگ می رسانند. در مورد حُر داریم :ما تو را دادیم پای آمدن ،ما تو را دادیم دست در زدن. بچه دستش را بلند می کند که به بلندی برسد ولی نمی رسد و از پدرش می خواهد که دست او را بلند کند تا به بلندی برسد. ما هم از امام زمان(عج) می خواهیم که دست ما را بگیرد. پس در دو راهی های زندگی مان خودمان را رها نکنیم و حکم دین و خدا را انجام بدهیم و پا روی دلمان بگذاریم.